اعلام حمایت بی قید و شرط از طالبان توسط چین هم زمان با از بین رفتن آزادی های مردم افغانستان

سازمان ملل متحد -- با گذشت هر روز چهره واقعی طالبان بیشتر نمایان می شود. این گروه فرمان هایی را صادر می کند که یادآور روزهای تاریک حکومت گذشته آن گروه است، زمانی که افغانستانی ها از آزادی ها و فرصت های اندکی برخوردار بودند.

در شرایطی که اکثر کشورهای جهان یک رویکرد انتظار را در رابطه با تعامل با طالبان در پیش گرفته اند و امیدوارند که بتوانند این گروه را برای در پیش گرفتن سیاست های معتدل نسبت به زنان، اقلیت ها، و سایر بخش های زندگی روزانه تحت فشار قرار دهند، چین نشان داده که آماده ایجاد -- یا خریداری -- روابط دوستانه با آن گروه است.

طالبان به رغم وعده های خود برای تشکیل یک دولت فراگیر و متنوع که نماینده همه باشد، دولتی متشکل از ملاهای افراطی را به وجود آورده است. در این دولت هیچ فرد غیرطالبان و هیچ زنی حضور ندارد.

اما پکن به جای این که مانند اکثر قدرت های جهان این گروه را در رابطه با وعده های پوشالی خود تحت فشار قرار دهد، متعهد به پرداخت میلیون ها دلار در قالب کمک به دولت موقت طالبان شده است. این در حالی است که یا گروه حکومت خشن و سختگیرانه خود بر سراسر افغانستان اعمال می کند.

چین روز ۱۷ شهریور متعهد شد که ۳۱ میلیون دلار در قالب کمک های فوری به این گروه بپردازد. آن کشور همچنین یکشنبه گذشته نسبت به پرداخت ۱۵ میلیون دلار کمک دیگر و ۳ میلیون دز واکسن های کرونای ساخت چین تعهد داد.

ونگ یو، سفیر چین در افغانستان، روز یکشنبه در کابل برای اعلام تازه ترین کمک های آن کشور با خلیل الرحمان حقانی، وزیر موقت طالبان در امور پناهجویان و بازگشت کنندگان، دیدار کرد.

بنا بر یک بیانیه طالبان که در فیسبوک منتشر شد، ونگ انتصاب حقانی به این سمت را تبریک گفت و افزود که چین «برای همکاری و ارائه کمک بی قید و شرط به افغانستان آماده است.»

در این بیانیه آمده است که حقانی به چین اطمینان داد که این کمک «با شفافیت میان افراد آواره شده داخلی و دیگر ذینفعان در اسرع وقت توزیع خواهد شد.» حقانی تحت تحریم های ایالات متحده و سازمان ملل متحد قرار دارد و از سوی وزارت خزانه داری ایالات متحده به عنوان یک تروریست جهانی تعیین شده و برای دستگیری او پنج میلیون دلار پاداش در نظر گرفته شده است.

با توجه به این که طالبان اکنون امور مالی افغانستان را تحت کنترل خود دارد، راستی آزمایی مستقل مبلغ و نوع کمک دریافتی و روند توزیع آن غیرممکن خواهد بود.

یک آینده نامطمئن

اعلان این کمک ها در شرایطی است که طالبان اعتراضات فزاینده در سراسر آن کشور نسبت به شیوه خشن حکمرانی و محدود کردن آزادی ها و حقوق توسط آن گروه را به شدت و با استفاده از خشونت سرکوب کرده است.

اسلامگرایان یک ماه پس از به قدرت رسیدن و به رغم وعده های خود مبنی بر ارائه نسخه ملایم تری نسبت به رژیم گذشته خود به تدریج آزادی های مردم افغانستان را سلب می کنند.

وزارت آموزش و پرورش طالبان جمعه گذشته در حالی که به پسران و آموزگاران مرد دستور داد به کلاس های درس بازگردند، دختران و آموزگاران زن را از بازگشت به مدارس متوسطه محروم کرد.

ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان، سه شنبه گذشته و پس از رو به رو شدن با انتقادهای بین المللی نسبت به این تصمیم گفت که دختران افغانستانی اجازه خواهند داشت که «در اسرع وقت» به مدرسه بازگردند.

او در یک کنفرانس خبری بدون ارائه یک بازه زمانی با اعلام زمان بازگشایی مدارس به روی دختران گفت: «فعالیت ها در رابطه با مسائل مربوط به تحصیل و کار زنان و دختران ادامه دارد.»

بسیاری نسبت به این که این گروه به تعهد خود عمل کند، تردید دارند. این در حالی است که طالبان دسترسی زنان به فرصت های کاری را محدود کرده اند. آنها به زنان گفته اند تا زمانی که مقامات طالبان بتوانند کار جداسازی را تحت تفسیر محدود کننده آن گروه از قانون شریعت اجرا کنند، برای امنیت خود در خانه بمانند.

یک خانم آموزگار روز دوشنبه با اشاره به حکمرانی طالبان بر افغانستان طی سال های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۰ به خبرگزاری فرانسه گفت: «همین اتفاق بار گذشته روی داد. آنها مرتب می گفتند که به ما اجازه خواهند داد سر کارمان بازگردیم، اما این اتفاق هرگز نیافتاد.»

این عدم اطمینان و فقدان فرصت های شغلی جوانان تحصیلکرده را وادار می کند کشور را ترک کنند و برخی آن را «فاجعه ای برای افغانستان» می دانند.

شتاب برای نزدیک شدن به طالبان

ناظران می گویند که پکن به این دلیل سرکوب انجام شده توسط طالبان را نادیده می گیرد که وجود یک دولت همکاری کننده با آنها در کابل راه را برای گسترش طرح عظیم زیرساختی خارج از آن کشور موسوم به یک كمربند، یک جاده را هموار می کند.

از جمله اهداف این طرح تسهیل استخراج و انتقال منابع طبیعی کشورهای فقیرتر، در خدمت منافع چین است.

یک دولت همکاری کننده در کابل راه را برای گسترش طرح یک كمربند، یک جاده به افغانستان و از طریق جمهوری های آسیای مرکزی هموار می کند.

چین احتمالاً به گنجینه دست نخورده چند هزار میلیارد دلاری معادن افغانستان نیز چشم طمع دوخته است.

همزمان، طالبان ممکن است چین را به منزله یک منبع مهم سرمایه گذاری و حمایت اقتصادی، چه به صورت مستقیم و چه از طریق پاکستان که از همپیمانان نزدیک چین محسوب می شود، تلقی کند.

هوا چونیینگ، سخنگوی وزارت امور خارجه چین، روز ۲۵ مرداد گفت که چین می خواهد روابط «دوستانه و مبتنی بر همکاری» خود با طالبان را تعمیق کند.

او گفت: «طالبان بارها نسبت به گسترش روابط حسنه با چین ابراز امیدواری کرده بودند و گفته بودند که مشتاق مشارکت چین در بازسازی و توسعه افغانستان هستند.»

ائتلاف مصلحتی

در این ائتلاف مصلحتی، به نظر می رسد که طالبان حاضرند سرکوب میلیون ها مسلمان در شین جیانگ توسط چین را نادیده بگیرند. همزمان پکن در مورد ایدئولوژی ستیزه جویانه و کارزار خشونت آمیز طالبان برای سرنگون کردن دولت افغانستان اظهارنظر چندانی نکرده است.

پکن امیدوار است که امضای قراردادهایی با طالبان باعث شود که آن گروه در قبال موضوع اویغورها در شین جیانگ بی طرفی اختیار کند.

بیش از یک میلیون اویغور و دیگر مسلمانان ترک تبار -- از جمله قزاق تباران و قرقیزتباران -- در نزدیک به ۴۰۰ بازداشتگاه، شامل اردوگاه های «آموزش سیاسی»، مراکز نگهداری قبل از محاکمه، و زندان ها نگهداری می شوند.

پکن پس از انکارهای اولیه در مورد وجود این اردوگاه ها، اکنون از آنها دفاع می کند. پکن می گوید که این اردوگاه ها «مراکز آموزش حرفه ای» هستند و هدفشان ریشه کنی تروریسم و بهبود فرصت های شغلی است.

با این حال، گزارش‌های گسترده‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه این مراکز، بازداشتگاه‌های اجباری هستند که برخی آنها را به «اردوگاه‌های کار اجباری» تشبیه کرده‌اند.

برخی جنایات انجام شده در شین جیانگ توسط مقامات چین مایه نگرانی ویژه مسلمانان سراسر جهان بوده است. از آن جمله می‌توان به دستگیری خودسرانه بیش از هزار امام جماعت و چهره های مذهبی در منطقه، ویرانی حدود ۱۶ هزار مسجد، بیرون آوردن اجباری اعضای بدن، و تجاوز و عقیم سازی اجباری زنان مسلمان اشاره کرد.

طالبان که خود را مدافع اسلام نشان می دهند، به نظر می رسد که حاضرند کشتار و بردگی مسلمانان را -- در ازای دریافت بهایی مناسب -- نادیده بگیرند.

سهیل شاهین، سخنگوی طالبان، تیر ماه گذشته به خبرگزاری فرانسه گفت که این شورشیان می خواهند «روابط خوبی با همه کشورهای جهان داشته باشند.»

او گفت: «اگر هر کشوری بخواهد معادن ما را کشف کند، ما از آنها استقبال می کنیم. ما فرصت های خوبی را برای سرمایه گذاری فراهم خواهیم کرد.»