ائتلاف مصلحتی طالبان و چین برای پذیرش جنایات یکدیگر

کابل -- طالبان و چین وارد یک ائتلاف مصلحتی شده اند و هر دو در پی دستیابی به منافع راهبردی به قیمت پذیرش جنایات غیرقابل قبول طرف مقابل هستند.

طالبان به دنبال متحدان احتمالی خود هستند؛ چرا که جامعه بین المللی ایمان خود را به صداقت این گروه در دستیابی به راه حل سیاسی به منظور پایان جنگ در افغانستان از دست می دهد.

طالبان همواره برای حمایت تسلیحاتی و مالی به ایران، پاکستان، و روسیه روی آورده است.

اکنون، با حضور ستیزه جویان طالبان در مرز منطقه شین جیانگ چین، این گروه تمام تلاش خود را برای جلب توجه همسایه بزرگ خود انجام می دهد. همزمان پکن امیدوار است که با جلب رضایت رهبران طالبان، نوعی تضمین به دست آورد.

یک هیأت عالیرتبه طالبان به رهبری ملا عبدالغنی برادر، از بنیانگذاران این جنبش تندرو، اوایل مرداد ماه با مقامات چین در پکن دیدار کرد.

طالبان با ملاقات کردن با رهبران حزب کمونیست چین، به آنها علامت می دهند که حاضرند جنایات چین علیه مسلمانان در شین جیانگ را نادیده بگیرند؛ جنایاتی که گروه های حقوق بشری و دولت های غربی آن را نسلکشی می دانند.

همزمان رهبران آتئیست حزب کمونیست چین چشم خود را بر ایدئولوژی افراطی طالبان و تلاش های خشونت آمیز آنها برای سرنگونی دولت افغانستان می بندند.

بر اساس گزارش‌های خبری، مقامات چینی از این گروه شورشی به عنوان یک «نیروی مهم نظامی و سیاسی» در افغانستان تمجید کرده و از آن خواسته اند که از همه گروه های تروریستی «کاملاً جدا شوند.»

پکن می ترسد که از افغانستان به عنوان محل استقرار جدایی طلبان اویغور منطقه شین جیانگ استفاده شود. چین به ویژه نگران روابط طالبان با «جنبش اسلامی ترکستان شرقی» و جانشین آن، یعنی «حزب اسلامی ترکستان» است.

پکن تاکنون از حضور «جنبش اسلامی ترکستان شرقی» و «حزب اسلامی ترکستان» برای توجیه اقدام خود در سرکوب در منطقه شین جیانگ استفاده کرده است. اگرچه از سال ۱۳۹۶ تاکنون هیچ رویداد تروریستی قابل توجهی در این منطقه گزارش نشده است.

محمد نعیم، سخنگوی طالبان، گفت: «امارت اسلامی به چین اطمینان داد که خاک افغانستان علیه امنیت هیچ کشوری مورد استفاده قرار نخواهد گرفت.»

«آنها [چین] وعده دادند که در امور افغانستان دخالت نکنند، بلکه در عوض به حل مشکلات و ایجاد صلح کمک کنند.»

بنا به گزارش ها، ملا عبدالغنی برادر پکن را «دوست قابل اعتماد» خوانده است.

«ابزاری برای رسیدن به هدف»

وجود یک دولت پایدار و مشارکتی در کابل راه را برای گسترش طرح چین موسوم به یک كمربند، یک جاده به افغانستان هموار می کند.

رید استندیش روز ۳۰ تیر ماه در ستونی برای رادیو اروپای آزاد/رادیو آزادی نوشت: «طالبان برای پکن وسیله ای برای رسیدن به هدف است. همزمان، طالبان چین را به منزله راهی برای کسب مشروعیت بین المللی و جریانی قابل اعتماد برای سرمایه گذاری در افغانستان جنگزده می دانند.»

کیان فنگ، مدیر تحقیقات مؤسسه استراتژی ملی دانشگاه شینگهوا در پکن، به وال استریت ژورنال گفت: «طالبان می خواهند به چین حسن نیت نشان دهند.»

«آنها [طالبان] امیدوارند که چین بتواند نقش مهمتری را ایفا کند، به ویژه پس از این که آمریکا نیروهایش را از آنجا خارج کرد.»‌

نیشانک موطانی، محقق افغان مستقر در استرالیا، به خبرگزاری فرانسه گفت: «با همسو شدن چینی ها با [طالبان]، چینی ها می توانند آنها [طالبان] را تحت پوشش دیپلماتیک در شورای امنیت [سازمان ملل متحد] قرار بدهند.»

«توجه به این نکته ضروری است که ... وقتی دیگر کشورها درهای خود را باز می کنند و با طالبان وارد تعامل می شوند، مشروعیت دولت افغانستان زیر پا گذاشته می شود و طالبان را تقریباً به عنوان یک دولت در انتظار معرفی می کند.»

پکن امیدوار است که با امضای قراردادهایی با طالبان، این گروه در قبال موضوع اویغورها در شین جیانگ بی طرفی اختیار کند. گفتنی است که پکن در سال های اخیر سیاست های سخت و بی رحمانه ای را در پیش گرفته است که هدف آنها تسلیم کردن و زیر نظر گرفتن اکثریت جمعیت مسلمان منطقه تحت عنوان حمایت از «امنیت ملی» است.

برخی جنایات انجام شده توسط مقامات چینی در شین جیانگکه به ویژه برای مسلمانان سراسر جهان ناراحت کننده بوده، عبارت است از بازداشت خودسرانه بیش از هزار امام و شخصیت های مذهبی در منطقه، ویران کردن حدود ۱۶ هزار مسجد، و تجاوز سازمان یافته به زنان مسلمان.

طالبان که خود را مدافع اسلام نشان می دهند، به نظر می رسد که حاضرند کشتار و بردگی مسلمانان را -- در ازای دریافت بهایی مناسب -- نادیده بگیرند.

سهیل شاهین، سخنگوی طالبان، به خبرگزاری فرانسه گفت که این شورشیان می خواهند «روابط خوبی با همه کشورهای جهان داشته باشند.»

او گفت: «اگر هر کشوری بخواهد معادن ما را کشف کند، ما از آنها استقبال می کنیم. ما فرصت های خوبی را برای سرمایه گذاری فراهم خواهیم کرد.»

وی به وال استریت ژورنال گفت: «اگر مشکلی با مسلمانان [در چین] وجود داشته باشد، مطمئناً ما با دولت چین صحبت خواهیم کرد.»

«یک شهربازی برای تروریست ها»

طالبان چین را به عنوان منبع اصلی سرمایه گذاری و حمایت اقتصادی، یا به طور مستقیم و یا از طریق پاکستان -- که یکی از حامیان اصلی شورشیان در منطقه و متحد نزدیک پکن است -- می دانند.

پکن در سال ۱۳۹۸ میزبان هیأت دیگری از طالبان بود و در اوایل سال جاری چین پیشنهاد میزبانی مذاکرات صلح بین الافغانی را داد.

اما به گفته تیری کلنر، کارشناس علوم سیاسی در دانشگاه آزاد بروکسل، ارتباطات مخفیانه چین با شورشیان از طریق پاکستان به مراتب طولانی تر از این بوده و «این امر به چین اجازه داده است که از هرگونه حمله تروریستی عمده به پروژه های خود در افغانستان در امان بماند.»

این پروژه ها شامل یک معدن عظیم مس موسوم به «مس‌عینک» در نزدیکی کابل است که یک شرکت چینی در سال ۱۳۸۶ امتیاز بالقوه پرمنفعت استخراج آن را به دست آورد، اما فعالیت در آن مدتهاست که به دلیل درگیری متوقف شده است.

روهان گوناراتنا، تحلیلگر تروریسم بین المللی در دانشگاه فناوری نانیانگ سنگاپور، گفت که طالبان به احتمال زیاد همسایه خوبی نخواهند بود.

وی گفت که به احتمال زیاد آنها حمایت از ستیزه جویان اویغور را از سر خواهند گرفت -- به ویژه اکنون که بسیاری از این جنگجویان به دنبال بازگشت از سوریه به افغانستان هستند.

گوناراتنا به وال استریت ژورنال گفت: «طالبان میزبان اصلی آنها بود. آنها روابط بسیار نزدیکی با یکدیگر داشتند.»

وی گفت: «با خروج نیروهای آمریکایی، طالبان همان چیزی خواهند شد که قبلاً بودند؛ چرا که ایدئولوژی طالبان تغییر چندانی نکرده است.»

افغانستان «می تواند به یک شهربازی برای تروریست ها تبدیل شود؛ جایی که همه این گروه های تروریستی خارجی در آنجا حضور وحشتناکی در آن خواهند داشت.»

اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان، از جامعه بین المللی خواست «روایت طالبان و حامیان آنها مبنی بر پذیرش راه حل سیاسی را مورد بررسی قرار دهند.»

وی در سخنرانی ۶ مرداد خود در کابل هشدار داد: «از نظر مقیاس، دامنه، و زمان، ما با تهاجمی مواجه هستیم که طی ۳۰ سال گذشته بی سابقه بوده است.»

«این ها طالبان قرن بیستم نیستند ... بلکه تجلی پیوند میان شبکه های تروریستی فراملیتی و سازمان های جنایی فراملی است.»