یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد آغازگر دوره تازه‌ای از ابرناوهای هواپیمابر آمریکا

ناو هواپیمابر اتمی نیروی دریایی ایالات متحده موسوم به یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد (سی‌وی‌ان-۷۸)، که اولین نمونه در کلاس خود محسوب می‌شود، قرار است اولین مأموریت جهانی خود را در سال جاری آغاز کند.

این ناو هواپیمابر کلاس فورد، که بر پایهٔ ناوهای هواپیمابر امروزی کلاس نیمیتز ساخته شده است، پیشرفته‌ترین کشتی دریاها و در عملیات‌های جنگی بزرگ ضامن آمادگی نیروی دریایی در پاسخ به بحران و تأمین‌کنندهٔ قدرت حملهٔ اولیهٔ آن خواهد بود.

ناو هواپیمابر ۱۳/۳ میلیارد دلاری فورد گرچه از نمونهٔ پیشین خود بزرگ‌تر است، بین ۵۰۰ تا ۹۰۰ نفر خدمهٔ کمتری خواهد داشت.

دریابان گرگوری هافمن، فرمانده گروه ضربت ناو هواپیمابر ۱۲ (سی‌اس‌جی-۱۲)، اواسط اسفند به خبرگزاری مؤسسهٔ نیروی دریایی ایالات متحده گفت: «این [ناو] یک سامانهٔ تسلیحاتی جدید و منحصر‌به‌فرد است که اولین نمونه در کلاس خود محسوب می‌شود».

نام این ناو از روی نام سی و هشتمین رئیس جمهوری ایالات متحده نامگذاری شده است، که خود درجهٔ ناوسروان نیروی دریایی را داشت و در جنگ جهانی دوم روی ناو هواپیمابر سبک یو‌اس‌اس مونتری (سی‌وی‌ال ۲۶) خدمت کرده بود.

نیروی یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد را دو رآکتور هسته‌ای با اورانیوم بسیار غنی تأمین می‌کنند که چهار شفت دارند و سرعت ناو را به حداکثر ۳۰ گره دریایی (۵۵/۵ کیلومتر در ساعت) می‌رسانند.

به‌گفتهٔ نیروی دریایی ایالات متحده، این ناو هواپیمابر با اسکورت کشتی‌های یک گروه ضربت ناو هواپیمابر قادر به انجام طیف وسیعی از مأموریت‌ها خواهد بود، که از عملیات‌های نبردی گسترده تا عملیات‌های بازداری و کمک‌های بشردوستانهرا دربرمیگیرد.

این کلاس، که قرار است مجموعاً ۱۰ کشتی داشته باشد، به‌صورت یک به یک جایگزین ناوهای هواپیمابر فعلی کلاس نیمیتز نیروی دریایی خواهد شد، و این کار با جایگزینی کشتی پیشگام جرالد آر. فورد (سی‌وی‌ان-۷۸) به جای انترپرایز (سی‌وی‌ان-۶۵) آغاز می‌شود.

سی‌وی‌ان-۷۸ در سال ۱۳۹۶ به بهره‌برداری رسید و انتظار می‌رود دومین کشتی این کلاس، جان اف. کندی (سی‌وی‌ان-۷۹)، در سال ۱۴۰۳ به خدمت گماشته شود.

فناوری‌های جدید و بهتر

به‌گفتهٔ مجلهٔ آل هندز نیروی دریایی ایالات متحده، کشتی‌های جدید بدنه‌ای شبیه کلاس نیمیتز دارند اما در آنها از فناوری‌های جدیدی استفاده شده است، که سامانهٔ پرتاب هواپیمای الکترومغناطیسی (ایمالز) که کنترل سرعت بسیار دقیق‌تر و شتاب‌گیری بسیار نرم‌تری فراهم می‌کند، از آن دست است.

از سوی دیگر، سامانهٔ تجهیزات ارست پیشرفته (اِی‌اِی‌جی) امکان بازیابی (جدا شدن به‌موقع و ایمن) طیف وسیع‌تری از هواپیماها را فراهم می‌کند و بار فشار و ضربهٔ وارد بر سکوهای بازیابی‌شده را کاهش داده و در نتیجه طول عمر هواپیما را افزایش می‌دهد.

از دیگر فناوری‌های جدید می‌توان به بالابرهای تسلیحاتی پیشرفته (اِی‌دابلیوای) اشاره کرد که در آن به‌جای کابل و قرقره از موتورهای الکترومغناطیسی استفاده شده است.

به‌گفتهٔ نیروی دریایی، با این فناوری پیشرفته تعداد کمتری ملوان می‌توانند تا ۵۲/۸۰۰ کیلوگرم مهمات را با سرعت ۴۵/۷ متر در دقیقه از انبارهای مهمات تا روی عرشه پرواز بیاورند، که این سرعت و شتاب بی‌نظیر است.

بزرگ‌ترین تفاوت قابل رؤیت در مقایسه با ابرناوهای هواپیمابر قبلی کوچک‌تر بودن اندازه و عقب‌تر بودن محل قرارگیری جزیرهٔ این کشتی است، که عملیات‌های پرواز از روی آن انجام می‌شوند.

به‌گفتهٔ مجلهٔ آل هندز، در این طراحی فضای بیشتری برای عملیات‌های عرشه ‌پرواز و تعمیر و نگهداری هواپیما فراهم شده است، که باعث می‌شود کشتی و واحد هوابر آن بتوانند روزانه امکان پروازهای عملیاتی بیشتری برای هواپیماها فراهم کنند.

مجلهٔ فناوری دریایی در سال ۱۳۹۹ گزارش کرد ظرفیت پروازهای عملیاتی این ناو هواپیمابر افزایش یافته و به ۱۶۰ مورد در روز رسیده است (در مقایسه با ۱۴۰ پرواز عملیاتی در کلاس نیمیتز)، که این رقم در مواقع بحران و نبرد هوایی شدید به حداکثر ۲۲۰ مورد نیز می‌رسد.

هواپیماها و تسلیحات

ناو کلاس فورد به موشک تکامل‌یافتهٔ سی اسپارو (ای‌اس‌اس‌ام) مدل آر‌آی‌ام-۱۶۲ مسلح خواهد شد؛ این موشک یک سلاح بازدارندهٔ میان‌برد سطح به هواست که در برابر موشک‌های ضد کشتی با سرعت بالا و مانورپذیری بالا دفاع می‌کند.

طبق اعلام پروژهٔ دفاع موشکی مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی، ای‌اس‌اس‌ام در برابر تهدیدهای هوایی با سرعت پایین، مانند پهپادها و هلیکوپترها، نیز قدرت دفاعی دارد.

این ناو هواپیمابر توانایی حمل حداکثر ۹۰ هواپیما را دارد، که این ظرفیت ۱۵ فروند بیشتر از کلاس نیمیتز است.

این مجموعه هواپیماها شامل سوپر هورنت اف/اِی-۱۸ای/اف، هواپیمای جنگ الکترونیکی گراولر ای‌اِی-۱۸جی، گرِی‌هاوند سی-۲، هاوک‌آی ای-۲دی، لایتنینگ ۲ اف-۳۵سی، هلیکوپترهای سی‌هاوک اس‌اچ-۶۰ و هواپیماهای نبردی بدون سرنشین هستند.

در نهایت ممکن است از دیگر بدنه‌های هواپیما مانند استینگ‌رِی ام‌کیو-۲۵ نیز استفاده شود، که اولین هواپیمای بدون سرنشین عملیاتی مستقر در ناوهای هواپیمابر در جهان است.

استینگری امکان سوختگیری هوایی و همچنین قابلیت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی را برای گروه ضربت ناو هواپیمابر فراهم می‌کند.

روی عرشهٔ این ناو هواپیمابر نیز تعدادی شلنگ سوخت‌گیری و یک جایگاه سوخت‌گیری تعبیه شده است، که امکان همزمانی پرتاب و بازیابی و سوخت‌گیری هواپیماها را برای آن فراهم می‌کند.

با توجه به فضای اضافی عرشهٔ جلوی این ناو، بعضی از هواپیماها مانند هاوک‌آی ای-۲دی می‌توانند بدون خروج خدمهٔ هواپیما نسبت به نشستن، سوخت‌گیری و برخاستن از باند اقدام کنند.