تبدیل یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد به یک ناوبر مخوف در دریاهای جهان با تکیه بر قابلیت‌های اف-۳۵

فناوری‌های مدرن و قابلیت نهایی حمل هواپیماهای لایتنینگ ۲ اف-۳۵سی قطعاً ناو هواپیمابر یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد را به قدرتمندترین شناور هواپیمابر در جهان تبدیل خواهد کرد.

این ناو هواپیمابر کلاس فورد، که میراث‌دار ناوهای هواپیمابر امروزی کلاس نیمیتز است، پیشرفته‌ترین کشتی دریاها خواهد بود و در عملیات‌های جنگی بزرگ آمادگی نیروی دریایی در واکنش به بحران و تأمین قدرت حملهٔ اولیهٔ آن را تضمین خواهد کرد.

به گزارش خبرگزاری مؤسسهٔ نیروی دریایی ایالات متحده، یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد (سی‌وی‌ان-۷۸)، که نخستین ناو هواپیمابر کلاس فورد است، در روز ۱۱ اسفند پایگاه نیروی دریایی نورفولک را برای انجام تمرین یگان آموزشی ترکیبی خود (کامپتواکس) ترک کرد. این یک تمرین لازم برای فارغ‌التحصیلی به‌منظور صدور گواهینامهٔ ناو هواپیمابر ۱۲ (سی‌اس‌جی-۱۲) برای اعزام به سراسر جهان است.

انتظار می‌رود که پس از پایان این رزمایش و به‌دنبال خروج برنامه‌ریزی‌شدهٔ یو‌اس‌اس جورج اچ.دابلیو. بوش (سی‌وی‌ان-۷۷)، فورد در منطقهٔ مدیترانه مستقر شود.

از نظر عملیاتی، واحدهای اختصاص داده‌ شده به ناو هواپیمابر ۱۲ (سی‌اس‌جی-۱۲) شامل یو‌اس‌اس جرالد آر. فورد (سی‌وی‌ان-۷۸)، شاخهٔ هوایی هواپیمابر (سی‌وی‌دابلیو) ۸، اسکادران ناوشکن ۲ (دسرون۲) و ناوشکن‌های اختصاص داده شده، و ناو یو‌اس‌اس نورماندی (سی‌جی-۶۰) است.

ناو یو‌اس‌اس نورماندی یک رزم‌ناو مجهز به موشک هدایت‌شوندهٔ کلاس تیکاندروگا است.

از سوی دیگر، دسرون۲ شامل ناوشکن‌های کلاس آرلی برک -- یعنی یو‌اس‌اس راماج (دی‌دی‌جی۶۱)، ناو یواس‌اس مک‌فال (دی‌دی‌جی ۷۴)، و ناو یو اس اس توماس هادنر (دی‌دی‌جی ۱۱۶) -- است که همگی مجهز به موشک هدایت‌شونده هستند.

هر دو کلاس مجهز به اسلحه‌های دریایی و موشک‌های ضدهوایی، ضد‌سطح آب، و ضد زیردریایی، و نیز سلاح‌های دیگر، برای نبردهای زمین-به-هوا، زمین-به-زمین، و ضد زیردریایی هستند.

فناوری‌های نوین

به‌گفتهٔ نیروی دریایی ایالات متحده، فورد اولین ناو هواپیمابر جدید ایالات متحده است که طی بیش از ۴۰ سال گذشته ساخته شده است. این ناو با معرفی ۲۳ فناوری جدید پیشرفت‌های چشمگیری را در زمینهٔ قابلیت‌های آن ارائه می‌کند.

چنین پیشرفت‌هایی تعداد نیروهای مورد نیاز برای نگهداری و راه‌اندازی سیستم‌های این کشتی را در مقایسه با ناوهای کلاس نیمیتز کاهش می‌دهد.

به‌گفتهٔ مجلهٔ آل هندز نیروی دریایی ایالات متحده، کشتی‌های جدید بدنه‌ای شبیه کلاس نیمیتز دارند اما در آنها از فناوری‌های جدیدی استفاده شده است، که سامانهٔ پرتاب هواپیمای الکترومغناطیسی (ایمالز) که کنترل سرعت بسیار دقیق‌تر و شتاب‌گیری بسیار نرم‌تری فراهم می‌کند، از آن دست است.

در حالی‌که، سامانهٔ تجهیزات ارست پیشرفته (اِی‌اِی‌جی) امکان بازیابی (جدا شدن به‌موقع و ایمن) طیف وسیع‌تری از هواپیماها را فراهم می‌کند و بار فشار و ضربهٔ وارد بر سکوهای بازیابی‌شده را کاهش داده و در نتیجه طول عمر هواپیما را افزایش می‌دهد.

از دیگر فناوری‌های جدید می‌توان به بالابرهای تسلیحاتی پیشرفته (اِی‌دابلیوای) اشاره کرد که در آن به‌جای کابل و قرقره از موتورهای الکترومغناطیسی استفاده شده است.

به‌گفتهٔ نیروی دریایی، با این فناوری پیشرفته تعداد کمتری ملوان می‌توانند تا ۵۲/۸ کیلوگرم مهمات را با سرعت ۴۵/۷ متر در دقیقه از انبارهای مهمات تا روی عرشهٔ پرواز بیاورند، که این سرعت و شتاب بی‌نظیر است.

بزرگ‌ترین تفاوت قابل رؤیت در مقایسه با ابرناوهای هواپیمابر قبلی کوچک‌تر بودن اندازه و عقب‌تر بودن محل قرارگیری جزیرهٔ این کشتی است، که عملیات‌های پرواز از روی آن انجام می‌شوند.

به‌گفتهٔ مجلهٔ آل هندز، در این طراحی، فضای بیشتری برای عملیات‌های عرشهٔ ‌پرواز و تعمیر و نگهداری هواپیما فراهم شده است، که باعث می‌شود کشتی و واحد هوابر آن بتوانند روزانه امکان پروازهای عملیاتی بیشتری برای هواپیماها فراهم کنند.

مجلهٔ فناوری دریایی در سال ۱۳۹۹ گزارش کرد ظرفیت پروازهای عملیاتی این ناو هواپیمابر افزایش یافته و به ۱۶۰ مورد در روز رسیده است (در مقایسه با ۱۴۰ پرواز عملیاتی در کلاس نیمیتز)، که این رقم در مواقع بحران و نبرد هوایی شدید به حداکثر ۲۲۰ مورد نیز می‌رسد.

قابلیت‌های جنگندهٔ رادارگریز

به‌رغم پیشرفت‌های انجام‌شده در فورد، این کشتی هنوز به‌طور کامل برای هواپیمای جنگندهٔ رادارگریز لایتنینگ ۲ اف-۳۵سی تجهیز نشده است.

فرمانده هومر هنسی، مهندس ارشد پرواز فورد، مهر‌ماه گذشته به سی‌بی‌اس گفت:‌ «اینطور نیست که عرشهٔ پرواز قادر به انجام آن نباشد. ما می‌توانیم این کار را انجام دهیم.»‌

او افزود: «اما اگر می‌خواهید قدرت مرگ‌باری کامل یک هواپیمای تف-۳۵ و شاخهٔ هوایی و قابلیت‌های آن را به یک گروه رزمی ناو هواپیمابر بیاورید، باید ایستگاه‌ها و سیستم‌های عملیاتی خاصی را روی آن نصب کنید.»‌

دومین ناو هواپیمابر کلاس جرالد آر فورد، یعنی یو اس اس جان اف کندی (سی‌وی‌ان ۷۹)، نخستین کشتی در کلاس نوع خود خواهد بود که تغییرات لازم برای اف-۳۵سی را دریافت می‌کند. فورد قرار است این تغییرات را در سال مالی ۱۴۰۴ دریافت کند.

نمونهٔ اف-۳۵سی نیروی دریایی ایالات متحده که ویژهٔ ناو هواپیمابر ساخته شده، قادر است از هر ناو هواپیمابری ایالات متحده در هر مکانی به هوا برخیزد.

تفنگداران دریایی ایالات متحده از گونهٔ اف-۳۵بی استفاده می‌کنند که قادر است مثل یک بالگرد عمودی فرود بیاید و با طی مسافت بسیار کوتاهی از باند بلند شود.

به‌گفتهٔ شرکت لاکهید مارتین، اف۳۵-سی نخستین و تنها جنگندهٔ تهاجمی رادارگریز دوربرد جهان است که منحصراً برای عملیات ناوهای دریایی طراحی و ساخته شده است.

بال‌ها و ارابهٔ فرود به‌طور خاص برای پرتاب با فلاخن و توقف حرکت در ناوهای هواپیمابر طراحی شده‌اند. نوک بال‌ها نیز می‌توانند تا بشوند تا فضای بیشتری در عرشهٔ ناو باقی بماند.

پیکربندی هواپیما، حسگرهای تعبیه‌شده، ظرفیت سوخت و تسلیحات داخلی، لبه‌های همسو و پیشرفته‌ترین فرآیندهای ساخت، همگی به عملکرد رادارگریزی آن کمک می‌کنند و خلبانان را قادر می‌سازد تا از شناسایی شدن توسط دشمن در امان بمانند.

ناو هواپیمابر اف-۳۵سی تقریباً ۱۰ تن سوخت داخلی حمل می‌کند، بردی بیش از ۱۲۰۰ مایل دریایی (۲۲۰۰ کیلومتر) دارد و قادر است حتی با بارگیری کامل سلاح داخلی به سرعت ۱/۶ ماخ (۱/۶ برابر سرعت صوت) و برد رزمی ۱۴۱۰ کیلومتر برسد.

ناو هواپیمابر اف-۳۵سی قادر است ۲/۶ تن مهمات در محفظهٔ داخلی حمل کند. این ناو همچنین می‌تواند در «وضعیت فوق‌العاده» بیش از ۱۰ تن سلاح‌های ترکیبی داخلی و خارجی را حمل کند.

این توانایی سبب می‌شود که این هواپیما دیگر مجبور نباشد برای بقا به قابلیت رادارگریزی خود متکی باشد، بلکه با این سلاح‌های خارجی اضافی، قابلیت کشندگی بیشتری خواهد داشت.