یک مبارز سابق سوری که در جنگ نابینا شد دیگران را با اپلیکیشن هدایت می کند

احمد طلحه، مبارز سابق مخالفان سال ها پس از نابینا شدن در جنگ در کلاس خالی روی تلفن همراه خود خم شده و به صدای رباتیک که به ترجمه آن کمک کرده گوش می کند.

طلحه در سازمانی نادر که مخصوص نابینایان است در استان شمالی حلب به دوازده نفر دیگر مانند خود کمک می کند تا با استفاده از یک اپلیکیشن صفحه نمایش خوان بهتر از تلفن هوشمند خود استفاده کنند.

طلحه 24 ساله که چشم هایش برای همیشه بسته شده است و یک زخم ارغوانی زیر چشم راستش دارد گفت: «آرزوی من برای تمام آدم های نابینا این است که بهترین وسیله و بهترین ابزارها را داشته باشند.»

مردانی از تمام سنین و نوجوانانی با سرهایی پایین در این مرکز در شهر عنجره موبایل های خود را در دست دارند و به صدای راهنما گوش می دهند.

محمد رمضان، مربی که کت چرم قهوه ای پوشیده و با یک عینک خلبانی چشمانش را پوشانده است می گوید: «خب آقایان، همه واتسپ را باز کنند.»

تمام دانش آموزان به دنبال سرویس های پیان رسان می گردند و کلاس با صدای گوش خراش صداهای مصنوعی که آنها را از میان آیکون های نامرئی هدایت می کند پر می شود.

صداها زن و مرد است و برخی آن را تا سه برابر سریع تر از معمول پخش می کنند.

طلحه می گوید، اپلیکیشن صفحه نمایش خوان را به زبان انگلیسی در اینترنت پیدا کرده است و با کمک دوستانش آن را به عربی ترجمه کرده است.

«کمی عاشقانه»

این اپلیکیشن به کاربران می گوید در حال نگاه کردن به چه صفحه ای هستند، با آن چکار می توانند بکنند و متن هایی را که با آن برخورد می کند می خواند.

طلحه که دانشجوی علوم کامپیوتری بود در سال 2012 به نبرد یک ساله علیه رژیم بشار اسد پیوست.

اما دو سال بعد، جراحت گلوله در سرش باعث شد بینایی خود را از دست بدهد.

این مرد جوان با ریش سیاه کوتاه می گوید: «تسلیم نشدم. به زندگی ادامه می دهم.»

طلحه با همسر اولش ازدواج کرد و بعد با دومی و به درسش بازگشت. او اخیرا با زن سومی نامزد شده که او هم نابیناست.

او به بیرون پنجره خیره شده و به خورشید نگاه می کند و می گوید: «هنوز نور کوچکی در چشم راستم می بینم.»

این پدر سه فرزند می گوید: «بیشتر وقت ها تاریک است اما با نگاهی کمی عاشقانه، مثل یک شمع در اتاقی بزرگ است.»

در خانه، طلحه با گرفتن بازوی کوچک دختر یک ساله اش عایشه کمک می کند تا راه برود و با حسن، پسر سه ساله خود خم می شود تا باز کردن یوتیوب روی موبایلش را به او یاد بدهد.

سه ماه پیش همسر اولش یک دختر دیگر بدنیا آورد.

فوتبال

سمیه، همسر اول او در حالیکه چشم هایش از زیر حجاب سیاه صورتش پیداست می گوید: «هیچ چیزی در زندگی مان کم نداریم.»

درباره همسرش می گوید: «چیزی جلودارش نیست. ممکن است بینایی اش را از دست داده باشد، اما بصیرت دارد.»

امسال طلحه به تاسیس اولین سازمان نابینایان کمک کرد که ترجمه آن از عربی معادل «بینادلان» است.

او می گوید: «خانه ای برای نابینایان است. دور هم جمع می شویم، فعالیت می کنیم و حقوق مان را طلب می کنیم.»

این مرکز که بیشترش با هزینه شخصی اداره می شود و مقداری هم کمک دریافت کرده است یک ساختمان یک طبقه سنگی دارد که نمایش تازه رنگ شده است.

حدود دوازده نفر پیاده، با کمک دوستان یا با یک مینی بوس خاکستری قراضه برای درس صبح می آیند.

مدیر احمد خلیل می گوید، این مرکز جدید به دنبال کمک به کسانی است که بینایی خود را در این جنگ هفت ساله، از جمله در حمله هوایی از دست داده اند.

او که در دفتر خود نشسته و یک کت قهوه ای پوشیده می گوید: «این سازمان می خواهد نابینایان را از انزوا خارج کند.»

او می گوید، از ماه اکتبر هشت داوطلب پیشنهاد کمک روانی و همچنین آموزش استفاده از تلفن های همراه در تنها کامپیوتر مرکز را داده اند.

طلحه می گوید، اما آنها فعالیت های تفریحی هم دارند، از جمله بازی شطرنج و فوتبال با استفاده از یک توپ ویژه و زنگی که داخلش کار گذاشته شده است.