قدرت آتش بی‌نظیر زیردریایی‌های کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده

زیردریایی‌های کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده از نیرومندترین زیردریایی‌های جهان هستند. آنها موقعیت جهانی ایالات متحده را به‌میزان قابل توجهی بهبود می‌بخشند و به تحقق غافلگیری در یک درگیری احتمالی در دریای عرب، جایی که تنش‌ها رو به افزایش است، کمک می‌کنند.

بزرگترین زیردریایی که تاکنون توسط نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شده است، زیردریایی کلاس اوهایو شامل ۱۴ زیردریایی مجهز به موشک بالستیک (اس‌اس‌بی‌ان) و چهار زیردریایی مجهز به موشک کروز (اس‌اس‌جی‌ان) است.

به‌گفتۀ نیروی دریایی ایالات متحده، زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک به‌منزلۀ یک سکوی پرتاب غیرقابل شناسایی برای موشک‌های قاره‌پیما عمل می‌کنند و برای مخفی‌کاری و حمل دقیق کلاهک‌های هسته‌ای طراحی شده‌اند.

زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک مشخصاً برای گشت‌زنی‌های بازدارندۀ گسترده ساخته شده‌اند و یکی از ارکان سه‌گانۀ هسته‌ای ایالات متحده را تشکیل می‌دهند. دو رکن دیگر شامل موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای زمینی و بمب‌افکن‌های دوربرد مستقر روی زمین نیز می‌شود.

مأموریت اصلی زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک مخفی ماندن در دریا به‌همراه موشک‌های بالستیک که از زیردریا پرتاب می‌شوند و جلوگیری از حملۀ هسته‌ای به ایالات متحده توسط یک کشور دیگر از طریق تضمین قابلیت وارد کردن ضربۀ ثانویه است.

در هر لحظه، تعدادی از زیردریایی‌های کلاس اوهایو نیروی دریایی در حال انجام گشت‌‌های بازدارندۀ هسته‌ای هستند.

این زیردریایی‌ها با سه دریچۀ لجستیکی با قطر بزرگ طراحی شده‌اند و این به ملوانان اجازه می‌دهد که اقلام و تجهیزات را به سرعت منتقل کنند و به این ترتیب زمان لازم برای تجدید آذوقه و مهمات و عملیات نگهداری را کاهش دهند.

زیردریایی‌های کلاس اوهایو می‌توانند پس از هر تعمیر یا بازسازی اساسی ۱۵ سال کار کنند. آنها به‌طور متوسط ۷۷ روز را در دریا و ۳۵ روز را در بندر برای عملیات تعمیر و نگهداری می‌گذرانند.

هر یک از این زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک دارای دو گروه خدمۀ آبی و طلایی هستند که به نوبت به این زیردریایی‌ها رسیدگی می‌کنند.

به‌گفتۀ نیروی دریایی ایالات متحده، «این موضوع در دسترس بودن راهبردی این زیردریایی‌ها را به حداکثر می‌رساند، تعداد زیردریایی‌های مورد نیاز برای برطرف کردن الزامات راهبردی را کاهش می‌دهد، و امکان آموزش، آمادگی، و روحیۀ مناسب خدمه را فراهم می‌کند.»

سباستین رابلین، از «نشنال اینترست» در سال ۱۴۰۰ نوشت که «زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک کلاس اوهایو احتمالاً ویرانگرترین سامانۀ تسلیحاتی ساخت بشر است.»

هر یک از این شناورهای کلاس اوهایو قادر به حمل بیست و چهار موشک بالستیک زیردریایی ترایدنت۲ هستند.

بر اساس مفاد معاهدۀ جدید کاهش تسلیحات راهبردی، هر زیردریایی چهار لوله از مجموع لوله‌های موشکی خود را به‌طور دائم غیرفعال کرده است و اکنون حداکثر ۲۰ موشک حمل می‌کند.

رابلین گفت، زیریایی‌های مجهز به موشک بالستیک می‌توانند، بسته به کلاهکشان، «... از زیر آب برای حمله به اهدافی در فاصلۀ بیش از ۷ هزار مایلی [۱۱۲۶۵ کیلومتر] شلیک شوند.»

هنگامی که یک ترایدنت۲ با سرعت حداکثر ۲۴ ماخ وارد جو می‌شود، به هشت وسیلۀ نقلیۀ مستقل که هر کدام دارای کلاهک هسته‌ای ۱۰۰ یا ۴۷۵ کیلوتنی هستند، تقسیم می‌شود.

او یادآور شد که یک گلولۀ کامل از یک زیردریایی کلاس اوهایو می‌تواند در کمتر از یک دقیقه پرتاب شود.

«برنامۀ فعلی این است که در همه حال ۱۲ فروند از زیردریایی‌های کلاس اوهایو که هر کدام مجهز به ۲۰ فروند ترایدنت۲ هستند، فعال باشند و دو فروند زیردریایی دیگر این کلاس تحت تعمیرات اساسی قرار بگیرند. به این ترتیب، همیشه مجموعاً ۲۴۰ فروند موشک با مجموع ۱۰۹۰ کلاهک جنگی فعال خواهند ماند.»

موشک‌های کروز

بر اساس یافته‌های «بررسی وضعیت هسته‌ای ۱۹۹۴»، ایالات متحده برای برطرف کردن نیازهای نیروی راهبردی خود تنها به ۱۴ فروند از مجموع ۱۸ زیریایی مجهز به موشک‌های بالستیک خود نیاز دارد. این امر موجب شد که نیروی دریایی آمریکا چهار فروند از زیردریایی‌های کلاس اوهایو خود را به سکوهای حملات زمینی و نیروهای عملیات ویژه تبدیل کند.

تغییر این چهار زیردریایی در سال ۱۳۸۶ تکمیل شد.

زیردریایی کلاس اوهایو قادر به حمل ۱۵۴ موشک کروز تاماهاوک است. این تعداد رقمی است که معمولاً در یک گروه نبرد روی آب مستقر می‌شود.

برد موشک‌های کروز تاماهاوک هزار مایل [۱۶۰۹ کیلومتر] است.

همچنین، زیردریایی‌های کلاس اوهایو مجهز به موشک کروز می‌توانند برای حمل حداکثر ۶۶ پرسنل یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحدۀ آمریکا مورد استفاده قرار بگیرند.

به‌عنوان بخشی از این تغییر، دو لوله موشک که جلوتر از همه لوله‌های دیگر نصب شده بودند، به‌صورت دائم به محفظه‌های قفل‌شده‌ تغییر پیدا کردند. این محفظه‌ها اجازۀ ورود و تحویل مخفیانۀ خدمۀ نیروهای عملیات ویژه را میسر می‌کنند.

همچنین، این محفظه‌های قفل‌شده می‌توانند یک جایگاه عرشه خشک را در خود جای دهند. این یک بخش قابل جابجایی است که می‌تواند به زیردریایی مجهز به موشک کروز متصل شود و به غواصان اجازه دهد که زمانی که این شناور زیر آب است، به آسانی به آن وارد و از آن خارج شوند.

هر یک از این زیردریایی‌های مجهز به موشک کروز همچنین به یک اتاق ارتباطات رادیویی مشترک زیردریایی و دو آنتن با نرخ دادۀ بالا برای افزایش قابل توجه قابلیت‌های ارتباطی مجهز شد.

این سبب شد که هر زیردریایی مجهز به موشک کروز به‌عنوان یک مرکز فرماندهی مشترک رزمی کوچک مخفی و مستقر در جلوی جبهه عمل کند.

دریای عرب

تهاجم بی‌دلیل روسیه به اوکراین پیامدهای زیادی در سراسر جهان داشته است. از جمله این پیامدها می‌توان به افزایش هزینه‌های انرژی و شیوع قحطی در جهان اشاره کرد. اما این امر به‌طور غیرمستقیم موجب تقویت توانایی ارتش آمریکا برای اجرای عملیات در اقیانوس هند و به‌ویژه در دریای عرب نیز شده است.

هم‌پیمانان سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) گشت‌زنی‌های خود را در آب‌هایی که معمولاً حوزۀ فعالیت نیروی دریایی ایالات متحده است افزایش داده‌اند. این امر به ایالات متحده این امکان را می‌دهد که تمرکز بیشتری بر اقیانوس هند داشته باشد.

اگر سوئد و فنلاند آن‌طور که انتظار می‌رود به عضویت ناتو پذیرفته شوند، زیردریایی‌های آنها نیز به این مجموعۀ دفاعی جمعی افزوده می‌شود و بار مسئولیت نیروی دریایی ایالات متحده در اروپا را سبک می‌کند.

صرف قرار دادن یک زیردریایی کلاس اوهایو در دریای عرب به‌تنهایی موقعیت جهانی ایالات متحده را به‌میزان چشمگیری بهبود می‌بخشد و عامل غافلگیری در درگیری را محقق می‌کند.

دریای عرب در سال‌های اخیر شاهد افزایش اهمیت راهبردی خود بوده است.

دریای عرب آبراهی است که همۀ کشتی‌های ایرانی برای رسیدن به بندرهای جهان باید از آن بگذرند. این دریا همچنین حلقه‌ای اصلی در «رشته مروارید» چین محسوب می‌شود.

تلاش‌های عظیم چین در زمینه زیرساختی برای متصل کردن سرزمین اصلی خود به شاخ آفریقا از طریق شبکه‌ای از تأسیسات نظامی و تجاری در سال‌های اخیر نگرانی‌هایی را برانگیخته است.

خطوط دریایی این آبراه از گلوگاه‌ها اصلی از جمله تنگۀ باب‌المندب در ورودی دریای سرخ، تنگۀ مالاکا، بین اقیانوس هند و اقیانوس آرام، تنگۀ هرمز در ورودی خلیج فارس، و تنگۀ لومبوک، میان جزایر بالی و اندونزی، عبور می‌کنند.

تلاش پکن برای احداث زیرساخت‌ها در جهان که به‌عنوان ابتکار کمربند و جاده یا «یک کمربند، یک جاده» شناخته می‌شود، روی زمین نیز ادامه دارد و به دیگر نقاط خاورمیانه، آسیای مرکزی، و آفریقا نیز گسترش یافته است.

منتقدان هشدار می‌دهند که پروژه‌های ظاهراً تجاری چین مصداق ضرب‌المثل یک تیر و دو نشان است و زمینۀ گسترش حوزۀ نفوذ را برای ارتش رو به رشد این کشور فراهم می‌کند.

زیردریایی کلاس اوهایو و موشک‌های تاماهاوک آنها نیز می‌توانند نقش مهمی را در درگیری‌های احتمالی در دریای عرب و مناطق اطراف آن ایفا کنند.

گفتنی است فاصلۀ نقطۀ مرکزی دریای عرب تا تهران، ایران، ۱۰۳۵ مایل (۱۶۶۵ کیلومتر) است.

ایران مدت‌هاست که تهدید می‌کند در صورت وقوع جنگ، به شناورها در دریا حمله خواهد کرد و تنگۀ هرمز را خواهد بست.