تلاش نیروهای آمریکایی برای محافظت از ساکنان الرکبان در بحبوحۀ کمبود کمک‌های امدادی و درگیری‌های مداوم

منابع آگاه از درون اردوگاه الرکبان می‌گویند که اگر حمایت نیروهای آمریکایی در هفته‌های اخیر نبود ساکنان این اردوگاه غیررسمی واقع در محل تقاطع مرز سه کشور در جنوب سوریه نمی‌توانستند زنده بمانند.

این منطقه به‌عنوان یک «منطقۀ عدم درگیری» مشخص شده است. نیروهای آمریکایی به‌عنوان بخشی از ائتلاف بین‌المللی برای مبارزه با «دولت اسلامی» (داعش)، که بقایای آن همچنان به حملات پراکنده در بخش‌هایی از این کشور ادامه می‌دهند، در این منطقه فعالیت می‌کنند.

اما الرکبان تحت محاصرۀ رژیم سوریه و نیروهای روسیه قرار دارد. آنها چندین سال‌ است که از ورود کمک‌های سازمان ملل متحد به این اردوگاه جلوگیری می‌کنند.

رسانه‌های محلی به‌نقل از شما زیادی از مجموع حدود ۷ هزار آوارۀ داخلی که هنوز در این اردوگاه زندگی می‌کنند، می‌گویند که اگر به خانه‌هایشان در شرق سوریه بازگردند با خطر، حتی خطر مرگ، مواجه خواهند شد.

حتی اگر موضوع ایمنی هم برای ترک این اردوگاه مطرح نبود، بی‌توجهی گسترده در مناطق تحت سلطۀ رژیم و فقدان فرصت‌های شغلی، باعث می‌شود که انگیزۀ چندانی برای ترک این اردوگاه بیابانی وجود نداشته باشد.

حدود ۲۰۰ عضو ارتش آمریکا در پادگان التنف در صحرای جنوب سوریه، واقع در نزدیکی مرز این کشور با اردن و عراق، مستقر شده‌اند.

محمد احمد درباس، معاون شورای عشیره‌ای پالمیرا و بادیه، گفت که نیروهای ایالات متحده سهم قابل توجهی در رفاه ساکنان این اردوگاه داشته‌اند.

درباس در هیأت مدیرۀ دفتر امداد اردوگاه الرکبان انجام وظیفه می‌کند.

او گفت که مهمترین کمک آنها حفاظت از این اردوگاه و ساکنان آن، هم به‌طور مستقیم و هم از طریق پشتیبانی آنها از جیش مغاویر الثوره،‌ است.

طارق النعیمی، امدادگر اردوگاه الرکبان، گفت: «بیشتر سازمان‌های بشردوستانۀ بین‌المللی و منطقه‌ای فعالیت‌های خود در اردوگاه الرکبان را به‌دلایل امنیتی و سیاسی متوقف کرده‌اند.»

به‌گفتۀ او، این موجب شده است که ساکنان این اردوگاه با کمبود مواد غذایی و تجهیزات پزشکی مواجه شوند و از پشتیبانی چندانی برخوردار نباشند. طارق یادآور شد که نیروهای آمریکایی ضمن کمک به رفع نیازهای این اردوگاه، تیم‌های تخصصی را اعزام کرده است.

رسیدگی به نیازهای اردوگاه

النعیمی گفت که نیروهای ایالات متحده ضمن تأمین آب پاکیزه برای اردوگاه الرکبان و ساخت کانال‌های فاضلاب، در تأمین برق نیز کمک کرده‌اند.

او افزود، این نیروها همچنین از طریق آموزش دادن به کارگران این اردوگاه و ارائۀ داروها و واکسن‌های ضروری، از درمانگاه این اردوگاه پشتیبانی کرده‌اند.

النعیمی گفت که کارکنان نظامی در بازدیدهای منظم از این اردوگاه، با بزرگان و فرماندهان جیش مغاویر الثوره نیز دیدار می‌کنند. به‌گفتۀ او، آنها در این دیدارها نیازها و خواسته‌های ساکنان را شناسایی می‌کنند و «بیشتر آنها در سریع‌ترین زمان ممکن برآورده می‌شوند.»

باسم العقیدات، یکی از ساکنان اردوگاه الرکبان، رابطۀ میان ساکنان این اردوگاه و نیروهای آمریکایی را «دوستانه» توصیف کرد و یادآور شد که این ارتباط طی بازدیدهای این هیأت‌ها مشهود است.

او گفت که ساکنان این اردوگاه از امنیت برقرارشده توسط نیروهای آمریکایی قدردانی می‌کنند؛‌ چرا که این منطقه در برابر حملۀ گروه‌های مسلح مورد حمایت احزاب گوناگون آسیب‌پذیر است.

به‌گفتۀ او، داعش و شبه‌نظامیان وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران، رژیم سوریه، و نیروهای روسیه در این منطقه فعال هستند.

العقیدات افزود که ساکنان اردوگاه الرکبان چاره‌ای جز ماندن ندارند، چرا که «بازگشت به خانه‌هایشان در دیرالزور یا الرقه مشابه خودکشی است.»

او گفت، این مناطق توسط نیروهای رژیم سوریه، نیروهای روسیه، یا شبه‌نظامیان وابسته به سپاه پاسداران کنترل می‌شود و بازگشت به این مناطق «افراد را در معرض آزار و اذیت نیروهای سوری یا فشار از سوی آنها برای پیوستن‌شان به یکی از گروه‌های شبه‌نظامی قرار خواهد داد.»

العقیدات گفت که به‌رغم «تضمین‌های امنیتی» که توسط نیروهای رژیم وعده داده شده بود، از بسیاری از خانواده‌هایی که این اردوگاه را ترک کرده و به خانه‌هایشان بازگشته‌اند هیچ خبری در دست نیست.

او گفت: «این خانواده‌ها به مراکز امنیتی منتقل شدند، بسیاری از مردانشان دستگیر شدند، و خانواده‌هایشان بدون نان‌آور ماندند.»