خشم فزاینده پایگاه سنتی حزب الله نسبت به قانونگذاران آن حزب

بیروت -- همزمان با آشکار شدن فزاینده فساد درون گروه حزب الله قانونگذاران وابسته به آن حزب در جوامع محلی که پیشتر حامی آنها بودند، با واکنش های منفی مواجه می شوند.

برای نمونه، روز ۱۲ مرداد از انور جمعه، نماینده مجلس از جناح «الوفاء للمقاومه» (وفاداری به مقاومت)، خواسته شد مراسم تشییع جنازه یکی از عوامل درگذشته حزب الله در شهر رایاک در بقاع را ترک کند.

در روز ۲۱ مرداد نیز ساکنان علی النهری، زادگاه انور جمعه در منطقه زحله، خانه او را محاصره کردند و به او گفتند که او «یک عنصر نامطلوب» است.

عصر روز بعد نیز شماری از جوانان آن شهر در مراسم عاشورا که در آن شهر برگزار شده بود، به حسین حاج حسن، نماینده مجلس، حمله کردند.

جوانان شیعه روز ۲۴ مرداد در برابر خانه علی عمار، نماینده مجلس در برج البراجنه، واقع در حومه جنوبی بیروت (ضاحیه) تظاهرات کردند؛ چرا که در حالی که ساکنان منطقه برق نداشتند، چراغ های خانه این نماینده مجلس روشن بود.

در همین حال، ساکنان شیعه از حضور یافتن محمد الرعد، رئیس الوفاء للمقاومه، در شورای عاشورا در شهر الدویر، فرمانداری نبطیه، که مقر حزب الله است، جلوگیری کردند. قرار بود او در آنجا سخنرانی کند.

مخالفان این گروه می گویند که حوادث اخیر ناشی از آگاهی روزافزون مردم از فساد موجود در ساختار حزب الله و رهبران آن است.

یکی از علمای شیعه که نخواست نامش فاش شود، گفت:‌ «پس از ادغام حزب الله با حکومت لبنان بحران های این گروه کمک کم ظهور کرد و هرچه قدرت حزب الله بیشتر شود، مشکلات آن نیز چند برابر و بیشتر می شود.»

وی گفت: «در گذشته، این بحران ها قابل مشاهده نبودند و بیشتر پنهان بودند.»

این محقق گفت، حزب الله «امروز در ظاهر قوی ترین نیرو در صحنه لبنان است، در حالی که در واقعیت، این [گروه] ضعیف ترین است.»

«این حزب از همان ابتدا متوجه شد که انقلاب لبنان در [مهر ۱۳۹۸] آن را سرنگون خواهد کرد. بنابراین حسن نصرالله، دبیرکل آن گروه، موضعی منفی علیه این انقلاب اتخاذ کرد و با آن مبارزه کرد؛ چرا که می دانست که این اقدام تأثیر مهمی بر او خواهد داشت.»

این محقق اظهار داشت: «تا زمانی که سلاح های غیرقانونی در دستان حزب الله وجود داشته باشد، ثباتی در لبنان نخواهد بود و این اقدام، اعتراض عمومی نسبت به آن را تشدید خواهد کرد.»

آشکار شدن اختلاف نظرها

حسین عطایا، هماهنگ کننده «جنوبی ها برای آزادی»، گفت، حزب الله «در حال حاضر یک بحران وجودی را تجربه می کند که از زمان تأسیس خود از سال ۱۳۶۴ تاکنون با آن مواجه نبوده است. آن طور که متخصصان رسانه ای این حزب تبلیغ می کنند، در آن زمان حزب الله نماینده یک مقاومت جهادی در راه میهن، ملت، و مذهب بود.»

وی با اشاره به تصرف مشاغل روستایی و توقیف غرامت قربانیان جنگ خرداد ۱۳۸۵ و احتکار و انحصار امروزه بنزین، گاز، و گازوئیل، گفت: «ما در صفوف این حزب و در همه سطوح آن شاهد فساد هستیم.»

«این اقدامات موجب شد که برخی از پایگاه های سنتی حزب الله از آن جدا شود و به نمایندگان این حزب در مجلس در پایگاه‌های شان حمله کنند.»

به گفته عطایا، حملات ارتش و نیروهای امنیتی به پمپ بنزین ها و محل های ذخیره سازی مشتقات نفتی نشان دهنده میزان دخالت رهبران حزب الله در انحصار و احتکار نفت در پمپ بنزین های متعلق به اقوامشان است.

تونی بولس، نویسنده سیاسی، گفت که در نتیجه حوادث قبلی، دیگر جوامع و گروه های لبنان حزب الله را «طرد کرده اند.»

بولس گفت، نارضایتی از نمایندگان حزب الله «گواهی بر پیدایش شکل گیری یک اپوزیسیون در محیط شیعه علیه حزب الله است؛ چرا که حزب الله از دولت و خدمات امنیتی برای سرکوب کسانی که به نمایندگان آن حزب در مجلس اعتراض داشتند، استفاده کرده است.»

او گفت که پایگاه شیعه «در واقع شاهد تغییر رفتار عمومی همراه با فعالیت علیه [حزب الله] است؛ چرا که اکنون حقیقت را در مورد آن می داند و این یک [جنبش] مقاومت نیست.»‌

«حقیقت این است که حزب الله یک پروژه ایرانی است و از پایگاه شیعه و همه لبنانی ها به عنوان اسیران این پروژه استفاده می کند.»