هواپیمای اِی-۱۰: طراحی‌شده برای منهدم کردن دشمن در رزم نزدیک

هواپیمای اِی-۱۰ تاندربولت ۲ نیروی هوایی ایالات متحده با زره تیتانیوم و مجموعه‌ای از جنگ‌افزارهای مرگبار و نیز با قابلیت تحمل آتشباری شدید دشمن برای اجرای مأموریت‌های نبرد از فاصلهٔ نزدیک علیه نیروهای زمینی، تانک‌ها، و شناورهای سطحی آماده است.

سلاح اصلی تاندربولت مسلسل ۳۰ میلی‌متری گتلینگ است که می‌تواند ۳۹۰۰ گلوله در دقیقه -- ۶۵ گلوله در ثانیه -- شلیک کند.

بستۀ مهمات معمول برای مسلسل گتلینگ مجموعه‌ای از فشنگ‌های انفجاری ضدزره و فشنگ‌های فوق‌انفجاری است.

در فشنگ‌های ضدزره از مغزی استفاده شده است که امکان تخریب اهداف زرهی مانند تانک‌ها و کشتی‌های حملهٔ سریع در نبردهای نزدیک را برای اِی-۱۰ فراهم می‌کند.

به‌گفتهٔ سرگرد کایل ادکیسون، فرمانده لشکر ۴۲۲ اسکادران اِی-۱۰سی، در اردیبهشت ۱۴۰۱ در یک بیانیهٔ نیروی هوایی ایالات متحده در جریان به نمایش گذاشتن توانمندی‌های این هواپیما: «در هر بار استفادۀ معمول از مسلسل اِی-۱۰ از ۱۲۰ فشنگ استفاده می‌شود، یعنی یک هواپیمای اِی-۱۰ می‌تواند به نُه تا ۱۰ هدف شلیک کند تا کل مهمات مسلسل آن تمام شود.»

«آرایش‌های نظامی اِی-۱۰ علیه نیروهای جنگی بزرگ قادرند حدود ۴۰ خودروی زرهی را با مهمات ۳۰ میلی‌متری گرفتار کنند. این حجم از توان آتش قابل ملاحظه است.»

نشنال اینترست در سال ۱۴۰۰ نوشت، مسلسل گتلینگ «پس از رگبار می‌تواند سوراخ‌هایی به‌اندازهٔ توپ بسکتبال در خودروها بر جای بگذارد.»

هواپیماهای اِی-۱۰ قدرت ویرانگری فوق‌العاده‌ای در برابر قایق‌های تهاجمی تندرو مانند قایق‌های مورد استفادهٔ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در نزدیکی تنگهٔ هرمز دارند.

طراحی مشابه تانک

با توجه به اینکه اِی-۱۰ باید در نزدیکی اهداف زمینی قرار بگیرد، طراحی این هواپیما مانند یک تانک است.

بنا بر یک گزاره‌برگ نیروی هوایی ایالات متحده، این هواپیما به‌گونه‌ای ساخته شده است که بتواند وارد محیط‌های بسیار پُرستیز شود؛ چرا که کابین خلبان و سامانه‌های اساسی آن با زره تیتانیوم محافظت شده است.

این به اصطلاح «حمام» تیتانیومی که خلبان را احاطه کرده است، باعث می‌شود این هواپیما بتواند «در برابر اصابت مستقیم پرتابه‌های ضدزره و فوق‌انفجاری تا [قطر] ۲۳ میلی‌متر دوام بیاورد.»

به‌نوشتهٔ وبسایت ۱۹۴۵، ضخامت این بخش از ۰/۵ اینچ تا ۱/۵ اینچ (۱۲/۷ میلی‌متر تا ۳۸/۱ میلی‌متر) متغیر است و حدود ۶ درصد از وزن کل بدنهٔ هواپیما را شامل می‌شود.

این بخش همچنین دارای یک محافظ نایلونی چند‌لایه برای محافظت بیشتر در برابر قطعات پوستهٔ ترکش‌های انفجاری است و شیشهٔ جلو و سایبان آن قادرند شلیک انجام‌شده توسط سلاح‌های کوچک را تحمل کنند.

سامانهٔ سوخت هواپیماهای اِی-۱۰ هم با هدف کاهش احتمال آسیب طراحی شده است، به‌طوری که هر چهار مخزن سوخت اِی-۱۰ در حالی که از بدنهٔ اصلی دور هستند، در نزدیکی مرکز پوستهٔ بیرونی قرار دارند.

خطوط سوخت‌رسانی آسیب‌دیده خود را عایق‌بندی می‌کنند و این سامانه از جریان یافتن سوخت به انباره‌های سوخت آسیب‌دیده جلوگیری می‌کند.

چنانچه یک هواپیمای اِی-۱۰ همهٔ مخازن سوخت اصلی خود را از دست بدهد، دو تانک مکشی خودعایق‌کننده سوخت کافی را برای طی مسافت ۲۳۰ مایل دیگر ارائه می‌کنند.

افزایش میزان مرگباری

هواپیمای تاندربولت ۲ می‌تواند طیف گسترده‌ای از مهمات متعارف، از جمله بمب‌های با کاربرد عمومی، بمب‌های هدایت‌شوندهٔ لیزری، مهمات حملهٔ مستقیم مشترک و انواع موشک‌ها را نیز به‌کار گیرد.

این هواپیما می‌تواند تا ۱۶ هزار پوند (۷۲۰۰ کیلوگرم) مهمات مختلط را در هشت محفظه زیر بال و سه محفظهٔ پایه زیر بدنه حمل کند.

تسلیحات بالقوه شامل بمب‌های ۵۰۰ پوند (۲۲۵ کیلوگرم) ام‌کی-۸۲ و بمب‌های کششی کم‌/پر ارتفاع ۲ هزار پوند (۹۰۰ کیلوگرم) سری ام‌کی-۸۴، بمب‌های خوشه‌ای آتش‌زا، مهمات دارای اثرات ترکیبی، مهمات خنثی‌کنندهٔ مین، موشک‌های ای‌جی‌ام-۶۵ موریک، بمب‌های هدایت‌شونده با لیزر/ جی‌پی‌اس، راکت‌های هدایت‌نشونده و هدایت‌شونده با لیزر ۲/۷۵ اینچی (۶/۹۹ سانتی متری)، و موشک‌های سایدویندر ای‌آی‌ام-۹ است.

ادغام بمب‌های کم‌قطر با هواپیماهای اِی-۱۰ تاندربولت ۲ -- که شرکت سازندهٔ آن، یعنی بوئینگ، آنها را به‌عنوان «نسل بعدی سلاح‌های ضربه‌ای دقیق کم‌هزینه و با تلفات جانبی پایین معرفی می‌کند» -- قابلیت مرگباری این جت جنگندهٔ معروف و همچنین قابلیت‌های بمباران بیشتر در محیط نسل پنجم را افزایش می‌دهد.

بمب‌ کم‌قطر، یک بمب هدایت دقیق کلاس ۲۵۰ پوندی (۱۱۳/۳ کیلوگرمی) است که می‌تواند برای رسیدن به هدف و اصابت به آن ده‌ها کیلومتر را طی کند.

هواپیماهای تاندربولت دارای هشت محفظه زیر بال و سه محفظه زیر بدنه هستند.

در هر ردیف ویژهٔ بمب‌های کم‌قطر، چهار بمب جا می‌شود.

عکس‌های منتشر‌شده توسط نیروی هوایی ایالات متحده نشان می‌دهد که هواپیماهای اِی-۱۰ به پیکربندی‌های متفاوت بمب‌های کم‌قطر مجهز هستند که این شامل یک پیکربندی ویژهٔ ۱۶ بمب کم‌قطر و پیکربندی دیگری برای هشت بمب کم‌قطر و نیز یک مخزن سوخت در وسط است.

به‌گفتهٔ نیروی هوایی، این نخستین بار است که یک هواپیمای اِی-۱۰، چهار ردیف بمب کم‌‌قطر را حمل کرده و مورد استفاده قرار داده است.

مقامات نیروی هوایی می‌گویند که پیش‌بینی می‌کنند بین ۴ تا ۶ محفظه بمب‌های کم‌قطر شامل مجموع ۱۶ تا ۲۴ عدد از این بمب‌های کم‌قطر روی هواپیماهای اِی-۱۰ نصب کنند.

این بدان معناست که پرواز چهار فروند هواپیمای اِی-۱۰می‌تواند به‌طور بالقوه حامل ۹۶ عدد بمب‌های کم‌قطر باشد. این حدوداً برابر تعدادی است که یک فروند هواپیمای بی-۱بی لنسر می‌تواند حمل کند.

بمب‌های کم‌قطر که در مقایسه با بمب‌های پرتاب‌شده از هوا نسبتاً سبک‌تر هستند، می‌توانند سازه‌های مستحکم‌شده، از جمله سازه‌های با بیش از سه پا (۹۱/۴ سانتی‌متر) بتن مسلح، را سوراخ کنند.

بمب‌های کم‌‌قطر در مقایسه با مهمات حملهٔ مستقیم مشترک و اِی‌جی‌ام-۸۶ ماوریکس (هوا-به‌-زمین) توانایی بیشتری جهت انجام حملات دقیق برای خلبانان هواپیماهای اِی-۱۰ فراهم می‌کنند؛ چرا که این هواپیماها می‌توانند ده‌ها مایل به‌سوی هدف پرواز کنند.

بمب‌های کم‌قطر قادر به برد بیش از ۴۰ میل دریایی (۷۴ کیلومتر) هستند و می توانند برای یک یا چند هدف استفاده شده و رها شوند.

مهمات تهاجم مستقیم مشترک و ماوریکس‌ها به ترتیب دارای بردی در حدود ۲۸ کیلومتر و ۲۲ کیلومتر هستند.