بی اعتنایی عراقی ها به فراخوان های انجام شده برای بیعت با رهبر ایران

عراقی ها فراخوان های مطرح شده در رسانه های اجتماعی برای جایگزین کردن نظام حکومتی کنونی عراق با نظام ولایت فقیه را محکوم کرده اند. نظام ولایت فقیه به علی خامنه ای، رهبر ایران، اجازه می دهد اتخاذکننده نهایی همه تصمیم ها باشد.

اوایل دی ماه، فعالان هوادار جمهوری اسلامی در رسانه های اجتماعی هشتگ #ولایت_فقیه_خواسته_ماست را در توییتر به راه انداختند. همراه با اين هشتگ، هشتگ هایی که قبلا از آنها استفاده شده بود، از جمله #از_شما_متشکریم_ایران و #حکومت_ولایت_فقیه، نیز به کار رفته بودند.

این پیام ها با واکنش های خشمگین و نظرات تمسخرآمیزعراقی ها در رسانه های اجتماعی رو به رو شد. بسیاری آن چه را که آنها تلاش هایی برای «به پیش بردن برنامه رژیم ایران» از طریق «ارتش آنلاین شبه نظامیان مورد حمایت ایران» خوانده بودند، محکوم کردند.

ابو احمد، ساکن بغداد، می گوید: «این یک ترفند بازاریابی شکست خورده توسط یک رژیم فاشیستی است. مردم عراق و همه مردم منطقه این رژیم را به عنوان رژیمی که فقط به فکر منافع خودش است و می خواهد با استفاده از همه ابزارهای موجود گسترش یابد و سلطه پیدا کند، می شناسند.»

او گفت که این حساب های کاربری آنلاین تلاش می کنند که چهره رژیم سرکوبگر ایران را خوب جلوه دهند و آن را به عنوان یک الگوی منطقی حکومتداری به تصویر بکشند؛ اما در واقعیت، آن رژیم حتی بر مردم خودش نیز بی رحمی و خشونت روا می دارد.

این رفتار شامل سرکوب بی رحمانه اعتراضات عمومی است؛ اعتراضاتی که آبان ۱۳۹۸ در سراسر کشور پس از افزایش ناگهانی قیمت سوخت روی داد. در آن اعتراضات دست کم ۳۰۴ نفر کشته شدند. از دیگر نمونه های این رفتار سرکوب مخالفان داخلی بود.

صدور انقلاب اسلامی

قاسم الشمری، از استان ذیقار، می گوید که هدف این فراخوان ها در رسانه های اجتماعی «گمراه کردن و به بازی گرفتن احساسات مذهبی است تا به موضوع پایه گذاری ولایت فقیه در عراق بُعدی واقع گرایانه داده شود.»

الشمری گفت که با این وجود احتمال آن که مردم عراق این گونه تبلیغات را بپذیرند، بسیار کم است؛ چرا که آنها نفرت خود را نسبت به مداخله و نفوذ ایران ابراز کرده اند.

این مسئله در جریان اعتراضات مردمی گسترده در سراسر عراق به وضوح مشاهده شد.

ولایت فقیه به دنبال وقوع انقلاب اسلامی در ایران پایه گذاری شد؛ انقلابی که در سال ۱۳۵۷ نظام پادشاهی را سرنگون، و محمدرضا شاه پهلوی را از قدرت برکنار کرد.

این نظریه بر اساس اصل اطاعت کامل از ارشدترین رهبر مذهبی، موسوم به ولی فقیه، استوار است. ولی فقیه دارای قدرت مطلق است.

روح الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی، نخستین مرجع دینی بود که در ایران به قدرت رسید. پس از مرگ او در سال ۱۳۶۸، علی خامنه ای جانشینش شد. او تا امروز رهبر ایران باقی مانده است.

علاء النشوع، کارشناس سیاسی، می گوید: «پس از پیروزی انقلاب، رژیم ایران هدف راهبردی خود را تبدیل کردن دولت های منطقه به رژیم هایی که از ولایت فقیه پیروی می کنند و مطیع فرمان های آن هستند، قرار داد.»

النشوع گفت که آن رژیم بر اساس گسترش یافتن فراتر از مرزهای ایران، طرح «صدور انقلاب اسلامی» را آغاز کرد.

او گفت که جاه طلبی های ایران برای اجرا کردن سیاست های توسعه طلبانه در منطقه در این حقیقت مشهود است که ایران به شبه نظامیان وابسته به خود اسلحه و پول می دهد. به گفته او، این کار ثبات و امنیت منطقه را مخدوش می کند.

او گفت: «رفقای ایران موفق نخواهند شد.» او افزود که «یک آگاهی ملی وجود دارد، و این آگاهی در نتیجه اعتراضات اخیر در حمایت از حاکمیت ملی و استقلال عراق، پایه گذاری شده است.»‌

نیروهای نیابتی ایران در عراق

غیث التمیمی، رهبر حزب المواطنیون، با رد کردن اهمیت فراخوان های مطرح شده مبنی بر به اجرا درآوردن نظام ولایت فقیه در عراق، گفت که آن فراخوان ها توسط اعضای «رده پایین» شبه نظامیان مرتبط با ایران مطرح شده است.

او گفت که این فراخوان ها «بخشی از تلاش شبه نظامیان برای به نمایش گذاشتن وفاداری و تعهدشان به رژیم ایران، همزمان با اعمال نفوذ معنوی بر مردم عراق است؛ مردمی که تلاش می کنند کشورشان را بسازند و آن را از همه مداخله ها نجات دهند.»

او گفت که ایده ایجاد یک رژیم وابسته به رژیم ایران یا مشابه با آن رژیم، حتی توسط خود شبه نظامیان نیز به صورت جدی مطرح نشده است؛ چرا که آنها هم می دانند چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

او گفت که چنین اتفاقی موجب روشن شدن آتش اختلافات و جنگ داخلی خواهد شد؛ جنگی که در آن همه بازنده خواهند بود.

التمیمی گفت که سیاست ایران بر ادامه دادن «حمایت از نیروهای نیابتیش متمرکز است تا آنها امنیت را در عراق مختل کنند و فرصتی را برای مداخله در همه امور خرد و کلان به وجود آورند.»‌

وی گفت: «این همان چیزی است که عراقی ها با نهایت شهامت در برابر آن مقاومت می کنند. آنها همزمان بر عشق و تعهد خود نسبت به میهنشان و حمایت از حاکمیت ملی و استقلال آن تأکید می کنند.»