همزمان با بحران لبنان، آوارگان سوری به کشور خود بازمی‌گردند

هنگامی که فدا مفضل خضر، پناهجوی سوری، از بازگشایی مرز لبنان با سوریه -- که اخیرا به خاطر مهار کردن شیوع ویروس کرونا، بسته شده بود -- خبردار شد، از فرزندانش خواست که کار بسته‌بندی وسایل‌شان را آغاز کنند.

او به همراه پسر ۱۶ ساله‌اش جلال و دختر ۱۴ ساله‌اش عبیر، صبح روز ۲۸ ژوئن با تاکسی به دره بقاع رفت تا با گذر از مرز به سوریه برود و به روستای معن در منطقه حمص بازگردد. او هشت سال پیش از این منطقه فرار کرده بود.

او در شب پیش از عزیمتش به المشارق گفت: «شرایط دشوار اقتصادی و مالی در لبنان من را وادار کرد که تصمیم به بازگشت بگیرم.»

او با اشاره به این که به دلیل بحران مالی فرصت‌های شغلی کمتر و کمتری در دسترس سوری‌ها است، گفت: «من برای محافظت از فرزندانم جنگیدم، اما به جایی رسیده‌ایم که دیگر نمی‌توانیم دوام بیاوریم.»

خضر و سه فرزندش در زمان ورودشان به لبنان در متن مستقر شده بودند. آنها در آنجا در منطقه صنعتی زكریت یک اتاق بسیار ساده اجاره كرده بودند.

وی گفت، اما سال گذشته اجاره‌بها افزایش یافت و خانواده‌اش مجبور شد به مزرعه یشوع برود. خضر در آنجا مجبور شد برای داشتن اجاره‌بهایی مقرون‌به‌صرفه، اتاقی را در یک ساختمان کرایه کرده و با هزینه شخصی خودش آن را نوسازی کند.

اما در اوایل ماه ژوئن اجاره‌بهای او ناگهان افزایش یافت.

او می‌گوید، وقتی که در یک گزارش تلویزیونی خبر بازگشایی مرزها با سوریه را دید، «من در گرفتن تصمیم به بازگشت لحظه‌ای درنگ نکردم.»

با توجه به اجرایی شدن قانون قیصر (سزار) در واقع بازگشت به سوریه با ریسک همراه است، اما خضر می‌گوید که می‌خواهد «دفتر زندگی به صورت یک پناهنده را ببندم و به روستایم برگردم.»‌

بازگشت به سوریه

پس از آن که قدرت خرید آنها در لبنان به دلیل کاهش شدید نرخ ارز، افزایش قیمت مواد غذایی، و کاهش گزینه‌های شغلی کاهش یافت، بسیاری از خانواده‌های پناهجوی سوری تصمیم گرفتند که به خانه‌هایشان بازگردند.

شاکر محمد ابراهیم به المشارق گفت که او نیز تصمیم گرفته است به ادلب سوریه بازگردد؛ چرا که «پس از هفت سال زندگی در لبنان به همراه همسر و سه فرزندم، دیدم که به دلیل بحران مالی نمی‌توانم هزینه آنها را تامین کنم.»

او گفت که با این که یک تعمیرگاه اتومبیل در النباء شرقی بیروت راه‌اندازی کرده بود، اما حتی این نیز کافی نبود.

ابراهیم گفت: «امروز، مثل همه برادران لبنانی و سوری‌ام، من نیز در میانه همه‌گیری ویروس کرونا و بحران اقتصادی گرفتار شده‌ام.»

محمد اعظم، یک پناهنده از مناطق روستایی حلب، نیز گفت که پس از گذراندن بیش از پنج سال در دره بقاع، تصمیم گرفته است که به همراه خانواده‌اش به خانه بازگردد.

وی به المشارق گفت: «با وجود شرایطی که سوریه امروز با آن روبرو است و پیامدهایی که قانون قیصر (سزار) ممکن است برای ما مردم به دنبال داشته باشد، تصمیم به بازگشت برگشت‌ناپذیر است؛ زیرا من دیگر قادر نیستم چیزی برای خانواده‌ام فراهم کنم.»

وی گفت: «من قبلاً در ازای دریافت حقوق ماهیانه‌ای که به سختی کفاف تأمین هزینه اجاره اتاق و غذا را می‌داد، در یک انبار کار می‌کردم. اما به دلیل شرایط سخت موجود در لبنان از کار بیکار شدم.»

تاثیر بحران اقتصادی

دلال حرب، سخنگوی کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان، به المشارق گفت که پناهندگان سوری بر اثر بحران اقتصادی رنج می‌برند و وضعیت آنها با محدودیت‌های لازم برای مهار همه‌گیری ویروس کرونا، بدتر شده است.

وی گفت که بر اساس نظرسنجی که کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان در اواخر ماه آوریل انجام داد، بیش از ۷۰ درصد از آوارگان سوری گفتند كه مشكلات پیش روی آنها در لبنان، مربوط به خرید مواد‌غذایی است.

وی گفت که تعداد بسیاری از پناهندگان برای پرداخت هزینه لازم جهت تامین نیازهای اساسی، به وام گرفتن متوسل می‌شوند.

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان «برآورد می‌کند که در حال حاضر، دست‌کم سه چهارم از پناهندگان سوری در لبنان زیر خط فقر زندگی می‌کنند.»