نقش کویت به‌عنوان دژ ایمن با داشتن بیشترین تعداد پایگاه‌های آمریکا در منطقه

کویت و ایالات متحده ائتلافی دارند که قدمت آن به سال ۱۳۴۹ -- یعنی زمانی که دو کشور پس از استقلال کویت روابط دیپلماتیک برقرار کردند -- بازمی‌گردد.

از آن زمان، روابط میان این دو کشور به‌طور فزاینده‌ای محکم‌تر شده است.

این دو کشور طی سال‌ها از یکدیگر پشتیبانی کرده‌اند؛ ائتلاف چندملیتی به رهبری ایالات متحده در بهمن ۱۳۶۹ کویت را از اشغال عراق آزاد کرد و کویت اکنون میزبان بیشترین تعداد پایگاه‌های ایالات متحده در خاورمیانه است.

ایالات متحده از زمان ورود به کویت برای کمک به آن کشور در دهۀ ۱۳۷۰ به پشتیبانی از حاکمیت ملی این کشور خلیج فارس و برداشتن گام‌های دیپلماتیک برای ایجاد همبستگی میان دیگر کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، ادامه داده است.

کویت از سال ۱۳۸۲ سکوی اصلی عملیات‌های ایالات متحده و ائتلاف بین‌المللی در عراق را فراهم کرده و به‌عنوان عضوی از ائتلاف بین‌المللی با «دولت اسلامی» (داعش) مبارزه کرده است.

این کشور، میزبان مقر ائتلاف بین‌المللی است که رسماً به‌عنوان نیروی ضربت ترکیبی - عملیات عزم راسخ شناخته می‌شود و مکمل تلاش‌های ایالات متحده به‌منظور جلوگیری از تامین مالی گروه‌های تروریستی است.

به‌عنوان بخشی از پشتیبانی مستمر ایالات متحده از کویت، پرسنل ایالات متحده به ارتش کویت در آموزش، تدریس، و آمادگی‌شان کمک می‌کنند. این در حالی است که کویت نیز از نیروهای نظامی ایالات متحده در پایگاه‌هایی که میزبان آنهاست، پشتیبانی می‌کند.

پایگاه‌های ایالات متحده در کویت

پایگاه‌های ایالات متحده در کویت شامل پایگاه‌های هوایی علی السالم و احمد الجابر، اردوگاه عریفجان، اردوگاه بیوری (اودیری سابق)، اردوگاه پاتریوت -- که بخشی از پایگاه دریایی کویت است -- و اردوگاه اسپرهد در بندر الشعیبه است.

احمد الجابر، میزبانی تیپ هوایی اکتشافی ۳۳۲ نیروی هوایی ایالات متحده را بر عهده دارد. این تیپ طیف گسترده‌ای از قابلیت‌های رزمی را در پشتیبانی از عملیات عزم راسخ و عملیات نظامی گسترده‌تر در خاورمیانه ارائه می‌دهد.

اردوگاه عریفجان برای اجرای عملیات نظامی ایالات متحده در عرصۀ جنوب غرب آسیا -- یعنی عراق، کویت، بحرین، قطر، امارات متحدۀ عربی، عمان، خلیج عدن، دریای عمان، خلیج فارس، دریای عرب، و دریای سرخ -- از اهمیت بسیاری برخوردار است.

این پایگاه که عمدتاً یک پست ارتش است، همچنین محل استقرار نیروهای هوایی، نیروی دریایی، گارد ساحلی و پرسنل دریایی ایالات متحده و نیز نیروهای بین‌المللی است و سربازانی که به‌سوی عراق می‌آیند یا از عراق خارج می‌شوند، از این اردوگاه عبور می‌کنند.

اردوگاه بیوری، یک پست ارتش ایالات متحده است که در صحرا در فاصلۀ حدود ۲۵ مایلی (۴۰ کیلومتری) از مرز عراق واقع شده است. این اردوگاه می‌تواند در هر زمان حدود ۱۴۰۰ سرباز را در خود جای دهد.

پایگاه‌های ارتش ایالات متحده در قرارگاه‌های پاتریوت و اسپرهد در نزدیکی بندرهای دریایی کویت واقع شده‌اند که می‌توانند امکان استقرار سریع نیروهای نظامی و لجستیک را فراهم کنند.

اردوگاه پاتریوت از گروه نیروهای زمینی و دریایی -- که بخشی از نیروی دریایی ایالات متحده است -- پشتیبانی و میزبانی می‌کند و میزبانی چندین یگان و گروه موقت را هم بر عهده دارد.

اردوگاه اسپرهد، واقع در الشعیبه، تقریباً به‌فاصلۀ نیم ساعت در شمال اردوگاه پاتریوت و پایگاه نیروی دریایی کویت واقع شده است. این اردوگاه برای پشتیبانی از تمام عملیات نظامی منطقه و کمک به سربازان پس از جراحات شدید ایجاد شد.

این اردوگاه به‌دلیل قرار داشتن در نزدیکی یکی از بزرگترین بنادر کویت از موقعیت راهبردی برخوردار است؛ چرا که این بندر به‌دلیل ترابری نفت و صنعت رو به رشد کویت اهمیت حیاتی دارد.

پایگاه هوایی علی السالم

پایگاه هوایی علی السالم طیف متنوعی از خدمات -- از عملیات تخلیۀ هوایی از میدان نبرد و حمل و نقل هوایی واحدهای نظامی، پرسنل، و تجهیزات گرفته تا دفاع موشکی بالستیک -- ارائه می‌دهد.

به‌گفتۀ ارتش ایالات متحده، قابلیت‌های این پایگاه شامل نظارت هوایی، حفاظت از نیرو، امداد و نجات رزمی، تخلیۀ هوایی پزشکی، و پشتیبانی رزمی است.

پایگاهی که معروف به «صخره» است، در نزدیکی مرز عراق و در زمینی مرتفع بر فراز دشت‌های بیابانی اطراف واقع شده است.

این تیپ هوایی اکتشافی ۳۸۶ نیروی هوایی ایالات متحده، مرکز اصلی عملیات تخلیۀ هوایی از میدان نبرد تاکتیکی و دروازه‌ای برای ارائۀ نیروی رزمی، تدارکات، برنامه‌ریزی لجستیک، مهمات، سوخت و حمل و نقل به نیروهای مشترک و ائتلاف است.

اردوگاه علی السالم شلوغ‌ترین بندر هوایی در این صحنه است که از عملیات‌های در حال انجام عملیات عزم راسخ و حافظ آزادی (در افغانستان) با میانگین سالانۀ ۴۰۰ مأموریت ماهانه پشتیبانی می‌کند.

نیروی هوایی ایالات متحده در سال ۱۴۰۰ گفت که این مأموریت‌ها تقریباً ۳۵۰۰ تن محموله و ۹۵۰۰ پرسنل را تحویل می‌دهند، در حالی که این شاخه از بیش از ۴ هزار نیروی مشترک و ۸۵۰۰ نیروی ائتلاف پشتیبانی می‌کند.

افزایش چالش‌ها در خاورمیانه به تعمیق رابطۀ راهبردی دیرینه میان کویت و ایالات متحده کمک کرده است.

این دو کشور یک توافقنامۀ همکاری دفاعی رسمی دارند. اما روابط میان آنها تنها به امنیت و دفاع محدود نمی‌شود و به زمینه‌هایی مانند بازرگانی، آموزش، بهداشت، و سرمایه‌گذاری نیز گسترش می‌یابد.

ناصر الخشتی، افسر بازنشستۀ ارتش کویت، گفت: «کویت و ایالات متحده یکدیگر را شرکای قابل اعتمادی می‌دانند که می‌توان در زمینۀ حفظ امنیت و ثبات در منطقۀ خلیج فارس به آنها تکیه کرد.»