قابلیت وارد و خارج کردن نیروها در عملیات‌های ویژه توسط هواگردهای کلیدی ایالات متحده

ارتش ایالات متحده از تعدادی هواگرد بهره می‌گیرد که قادر هستند نیروهای ویژه را به‌سرعت و با احتمال شناسایی اندک به مناطق درگیری در سراسر جهان برسانند و پس از پایان عملیات، آنها را سالم برگردانند.

دو هواگرد، یعنی هلیکوپتر اچ‌اچ-٦۰ پیو‌هاوک و هواپیمای ثابت بال اچ‌سی-١٣۰ کامبت کینگ نیروی هوایی ایالات متحده، در چنین اقدامی نقشی کلیدی دارند.

هر دوی این هواگردها می‌توانند مأموریت‌های جستجو و نجات رزمی در محیط‌های متخاصم و همچنین وارد و خارج کردن نیروهای ویژه را انجام دهند.

هلیکوپتر پیو‌هاوک مدل کاملاً اصلاح‌شدهٔ هلیکوپتر بلک هاوک ارتش است که قابلیت‌های ارتباطی و ناوبری آن ارتقا یافته است.

تمام هلیکوپترهای پیو‌هاوک مجهز به سیستم کنترل پرواز خودکار و عینک دید در شب به‌همراه سیستم مادون قرمز هستند که تا حد زیادی انجام عملیات شبانه را در ارتفاع کم تسهیل می‌کند.

هلیکوپتر پیو‌هاوک علاوه بر انجام عملیات نظامی، وظیفهٔ جستجو و نجات غیرنظامیان، تخلیه پزشکی، واکنش به بلایای طبیعی و کمک‌های بشردوستانه را نیز بر عهده دارد.

خدمهٔ هلیکوپترهای اچ‌اچ-٦۰ در طول سال‌های متمادی با انجام عملیات خارج کردن پرسنل و تخلیهٔ پزشکی در شرایط دید کم و نور کم در تمام ارتفاعات به صدها تن از پرسنل ایالات متحده، نیروهای ائتلاف و افراد خارجی کمک کرده‌اند.

هلیکوپترهای پیو‌هاوک در طول جنگ خلیج فارس در سال ١٣٧۰ پوشش جستجو و نجات رزمی را برای نیروهای ائتلاف در غرب عراق، سواحل کویت، خلیج فارس و عربستان سعودی فراهم کردند.

آنها امروزه نیز به‌منظور پشتیبانی از عملیات‌ها در افغانستان، عراق و لیبی به پرواز ادامه می‌دهند.

اجتناب از شناسایی

در همین حال، هواپیمای اچ‌سی-١٣۰ کامبت کینگ یک هواپیمای ثابت‌بال است که عمدتاً برای انجام عملیات خروج نیروها از فرودگاه‌های نامناسب و مناطق دشوار طراحی شده است.

این هواپیما یک مدل از هواپیمای ترابری ‌سی-١٣۰ هرکولس محسوب می‌شود که برد آن افزایش یافته است.

خدمهٔ هواپیمای اچ‌سی-١٣۰ از تاکتیک‌هایی استفاده می‌کنند که شامل عدم استفاده از نور یا ارتباطات خارجی و اجتناب از شناسایی توسط رادار و سلاح است.

هواپیمای اچ‌سی-١٣۰ می‌تواند در طول روز پرواز کند؛ با این حال خدمهٔ آن معمولاً در طول شب و در ارتفاعات کم تا متوسط در محیط‌های متخاصم یا حساس، هم بر روی زمین و هم بر روی آب پرواز می‌کنند.

هواپیماهای اچ‌سی-١٣۰ اغلب اوقات پرتاب‌های هوایی تاکتیکی تیم‌های نیروی ویژه، بسته‌های کوچک، قایق‌های زودیاک یا وسایل نقلیهٔ چهارچرخ محرک را انجام می‌دهند.

اهداف منطقهٔ پرتاب توسط پرسنل و تجهیزات پرتاب تعیین می‌شود. بسته‌های نجات شامل مشعل‌های منور، دودهای نشانگر و جعبه‌های نجات هستند.

این هواپیما با ظرفیت سوخت بیش از ٩۰،۰۰۰ گالن، دارای حداکثر سرعت هوایی ٣١٦ گره در سطح دریا است و می‌تواند تا ارتفاع ٣٣،۰۰۰ فوت (١۰،۰۰۰ متر) اوج بگیرد.

این هواپیما یکی از عناصر مهم اقدامات ارتش ایالات متحده برای عملیات سوخت‌رسانی نیز محسوب می‌شود.

هواپیمای اچ‌سی-١٣۰ می‌تواند سوخت‌رسانی هوا به هوا را برای هلیکوپتر انجام دهد. این هواپیما قادر است چنین کاری را از جمله در طول شب، با قطع ارتباطات رادیویی و به‌طور همزمان برای حداکثر دو هلیکوپتر انجام دهد.

همچنین، این هواپیما می‌تواند عملیات سوخت‌رسانی در خط مقدم را به‌منظور پشتیبانی از بسیاری از کشورهای شریک و نیروهای ائتلاف انجام دهد.

این قابلیت به هواپیماهای نیروی هوایی ایالات متحده اجازه می‌دهد تا برای مأموریت بعدی خود آماده شوند بدون اینکه نیازی به بازگشت به پایگاه داشته باشند. این قابلیت جزئی از سیستم به‌کارگیری رزمی چابک است که بر قدرت تحرک حتی در مناطق متخاصم دارای زیرساخت‌های اندک تأکید دارد.

پکن که صاحب بزرگترین نیروی مسلح جهان از نظر تعداد پرسنل نظامی فعال است، به‌هیچ وجه توانایی سوختگیری ارتش ایالات متحده را ندارد، به‌طوری‌که به‌گفتهٔ برخی از ناظران ایالات متحده تقریباً ٨۰% کل هواپیماهای سوخت‌رسان نظامی جهان را در اختیار دارد.

در گزارش مؤسسهٔ هادسون در سال ١٤۰۰ با عنوان «سوختگیری هوایی انعطاف‌پذیر: حفاظت از قابلیت دسترسی ارتش ایالات متحده به سراسر جهان» آمده بود: «توانایی ارتش ایالات متحده برای قدرت‌نمایی سریع در فواصل بین قاره‌ها و حفظ توانایی عملیات در صحنهٔ جنگ، یکی از مهم‌ترین مزایای آن محسوب می‌شود».

به‌گفتهٔ این گزارش: «بی‌تردید سوختگیری هوایی مهم‌ترین نقش را در این توانایی منحصربه‌فرد آمریکا ایفا می‌کند».