پناهجویان سوری در اردن از قطع برنامه کودکان می نالند

احمد عرابی پناهجوی سوری و پدر چهار فرزند به المشارق گفت، نگران آینده کودکانش است چراکه خانواده اش دیگر از برنامه حفاظت اجتماعی یونیسف کمکی دریافت نمی کند.

عرابی که از سال 2013 در اردن زندگی می کند گفت، سه کودک مدرسه ای او پس از قطع کمک هایی که از برنامه حاجاتی (نیازهای من) دریافت می کرد دیگر به مدرسه نمی روند.

در سال 2017 که این برنامه شروع شد، به دنبال کمک به 53333 کودک کلاس اول تا نهم در تمام مناطق پادشاهی، از طریق کمک هزینه نقدی برای تامین لوازم مدرسه بود.

به خانواده های واجد شرایط ماهانه برای هر کودک 20 دینار اردن (28 دلار) تا چهار کودک پرداخت می شد تا نیازهای اولیه نظیر حمل و نقل، لباس و لوازم تحریر را پوشش دهد.

این برنامه کودکان را در 205 مدرسه در تمام مناطق پادشاهی را که به صورت دو شیفت فعالیت می کنند هدف قرار داد. اکثر دریافت کنندگان کمک سوری هستند (86 درصد) و پس از آن اردنی ها (11 درصد) و 3 درصد از باقی ملیت ها.

یک کارمند یونیسف در اردن به المشارق گفت، اما تعداد دریافت کنندگان کمک سال گذشته به 45 هزار نفر کاهش یافت و اخیرا در نتیجه تامین مالی ناکافی به 10 هزار نفر رسیده است.

کمبود تامین مالی

این مقام یونیسف گفت: «متاسفانه کمبود تامین مالی بر این برنامه تاثیر گذاشته است و از کشورهای کمک کننده می خواهیم به حمایت خود از برنامه ادامه دهند، چراکه توانمندسازی کودکان برای رفتن به مدرسه برای آینده آنها ضروری است.»

این مقام گفت، یونیسف به همکاری با تمام طرفین ادامه خواهد داد تا برنامه به کار خود ادامه دهد و سعی می کند تا وضعیت را مناسب سازد. وی افزود، هزاران کودک پس از قطع کمک ها دیگر به مدرسه نمی روند.

به گفته یونیسف، برنامه حفاظت اجتماعی قصد دارد به کودکان آسیب پذیرترین جوامع در این پادشاهی کمک کند.

بخشی از این برنامه همچنین حق کودکان را برای تحصیل و تامین سلامت و کمک به کاهش بی سوادی و تعداد کودکانی که مدرسه نمی روند تضمین می کند.

برنامه حاجاتی با کمک به خانواده ها برای تامین نیازهای اولیه کودکان از طریق کمک نقدی، به دنبال افزایش نرخ ثبت نام در مدارس و ادامه تحصیل است، خصوصا در میان کودکان در معرض خطر است.

این برنامه طوری طراحی شده است که به کودکان کمک کند تا به فرصت های تحصیلی دسترسی داشته باشند، خطر رها کردن مدرسه کاهش یابد و به کودکانی که در حال حاضر مدرسه نمی روند کمک کند تا تحصیل خود را ادامه دهند.

خانواده ها با دشواری روبرو هستند

عرابی گفت: «من دیگر بچه هایم را به مدرسه نمی فرستم چون پول کافی برای تامین نیازهای آنها از لحاظ لوازم تحریر، مخارج، کتاب و حتی غذا را ندارم.»

وی افزود: «ما به کمک وابسته هستیم و من بیکار هستم.» او ابراز امیدواری کرد که برنامه حاجاتی به سطح تامین مالی پیشین خود بازگردد.

سلوی حسونه، پناهجوی سوری از درعا که در شرق عمان زندگی می کند به المشارق گفت، وقتی خانواده اش دیگر کمک دریافت نکردند، او نیز سه دخترش را دیگر به مدرسه نفرستاد.

او می گوید: «کمکی که از برنامه حاجاتی دریافت می کردیم خیلی به ما کمک می کرد و وقتی متوقف شد سه دختر من خانه ماندند.»

او گفت: «من غمگین هستم که آنها نمی توانند به مدرسه بروند و سعی می کنم در هر رشته ای کار پیدا کنم تا به آنها کمک کنم به مدرسه بازگردند.» وی افزود که امیدوار است این برنامه بتواند مانند گذشته به کار خود ادامه دهد.

او می گوید: «متاسفانه بسیاری از خانواده ها مجبور هستند کودکان خود را سر کار بفرستند تا به خاطر شرایط سختی که با آن مواجه شده اند، درآمد داشته باشند.»

وی افزود: «بسیاری از خانواده ها مجبور می شوند دخترانشان را در سن پایین شوهر بدهند تا فشار و مسئولیت کاهش یابد.»

حسونه می گوید: «آینده و تحصیل کودکان ما مهم است.»