روایت آواره های مقیم زعتری در مجله ای حکایت می شود

گروهی از شهروند خبرنگارهایی در داخل اردوگاه آوارگان زعتری نشسته اند که مجله ای منتشر می کنند که روایت زندگی و تجربیات پناهندگان سوری تبار را روایت می کند.

گروهی داوطلب مجله «جاده» را منتشر و به صورت رایگان بین ساکنان اردوگاه منتشر می کنند. «جاده» تجربه پناهندگان را با ادبیاتی روایت می کند که آواره ها به صورت فردی تجربه کرده اند.

سازمان غیردولتی بین المللی اورژانس ژاپن (جی ای ان) با حمایت و پشتیبانی سازمان یونیسف ماه مه سال 2014 از این مجله رونمایی کرد که کار حدود 150 شهروند خبرنگار سنین بین 14 تا 27 سال را منتشر می کند.

خبرنگارها با جلیقه های سرمه ای در اردوگاه پرسه می زنند و جنبه های متعدد زندگی در زعتری را گزارش می کنند.

سیریل کاپای، سرپرست اورژانس ژاپن در اردن گفت: «ایده اولیه در ابتدا این بود که ما می خواستیم پناهندگان سوری تبار احساسات خود را ابراز کنند».

او گفت: «اخبار مربوط به زندگی در اردوگاه معمولاً از طریق سازمان های بین المللی به عموم مردم منتقل می شود، نه از مسیر دل گفته های خود مردم».

«صدای مردم در مجله جاده انعکاس می یابد.»

هدی سرحان، سردبیر ارشد مجله جاده گفت: «ایده اولیه چهار سال پیش و با گروهی متشکل از 7 پسر داوطلب شروع شد. آن ها یک مجله هشت صفحه ای چاپ کردند و به مسائلی پرداختند (که در مقام پناهنده) مدنظرشان بود».

سرحان در گفتگو با المشارق گفت در عرض فقط چند سال تعداد داوطلب ها زیاد شد و خانم هم کم کمک به این ابتکار پیوستند و اندازه و تیراژ مجله زیاد شد و سروصدای آن در سطح جامعه پیچید.

او گفت در حال حاضر 20,000 نسخه از مجله به زبان عربی به صورت رایگان در سراسر اردوگاه توزیع می شود و نسخه های انگلیسی آن به سازمان های امدادی متعددی تحویل می شود که در اردوگاه کار می کنند.

این مجله 24 صفحه ای حاوی روایت هایی است که آواره ها به آن علاقه دارند و یا خود پناهندگان حکایت می کنند و پرواز آن ها از سوریه و تلاش هایشان برای انطباق با شرایط جدید در داخل اردوگاه را حکایت می کند.

«هیچ کس نمی تواند روایت های ما را حمایت کند»

عبیر العید 25 سال دارد و یکی از دخترهای خبرنگار مجله است.

او در گفتگو با المشارق گفت که از همان اول وقتی در مورد مجله جاده شنید به گروه خبرنگارهای آن پیوست و در مورد مسائل انسانی داخل اردوگاه نوشت.

او همچنین دوست دارد در مورد وطن مادری اش و خواست خود برای بازگشت به سوریه شعر بنویسد.

وی گفت: «اما همیشه آرزو داشتم خبرنگار باشم. من در حال حاضر در این اردوگاه رویایم را به واقعیت بدل کرده ام».

خبرنگار دیگری با نام مستعار محمد هم در گفتگو با المشارق گفت که به هدف رساندن صدای مردم خود به جهانیان در این مجله می نویسد.

وی گفت: «هیچ کس در مورد ما نمی نویسد. در حالی که ما به تنهایی این تجربیات را پشت سرمی گذاریم و درد و رنج را تحمل می کنیم، هیچ کس نمی تواند سرنوشت ما را با دقت روایت کند».

او افزود مردم سوریه افراد خلاقی هستند، «من می خواهم این را به جهانیان نشان دهم».

محمد برای بخشی از مجله می نویسد که بر روایت موفقیت های آوارگان و خلاقیت آن ها در سازگاری با زندگی در اردوگاه متمرکز است.

در حالی که این مجله روند رشد را طی می کند، روایت هایی را که آواره های سوری تبار خارج از اردوگاه زعتری حکایت کرده اند را نیز چاپ می کند.

مجله «جاده» همچنین به مسائل اجتماعی می پردازد و از موضوعات بحث برانگیزی همچون سیاست و مذهب دوری می جوید و پیش از انتشار باید از سوی اداره امور پناهندگان سوریه (اس آر آ دی) مورد بازبینی و تایید قرار بگیرد.

چالش های پیش روی انتشار مجله

سرحان گفت که آموزش اصول ابتدایی خبرنگاری به داوطلب ها در ابتدا چالش بود.

او گفت: «متن های آن ها به نگارش و بازنویسی زیادی نیاز داشت بنابراین ما مجبور شدیم از صفر شروع کنیم».

وی گفت برای داوطلب هایی که روی مجله کار می کنند، کارگاه های آموزشی روزنامه نگاری، گزارش نویسی، عکاسی و فیلمبرداری برگزار شده است.

سرحان گفت: «ما از هر خبرنگار و عکاسی که به اردوگاه زعتری سرمی زند و یک جلسه برای خبرنگارها برگزار می کند، استفاده می کنیم حتی اگر فقط بتوانند یک جلسه کوتاه برگزار کنند».

بنا به گفته کاپای، یکی از بزرگترین چالش های پیش روی مجله تامین بودجه است.

او گفت که گروهی که نشر جاده را به عهده دارد کاملاً داوطلبانه کار می کنند. وی افزود طراح مجله یک آواره سوری تبار مقیم کپنهاگ است که برای کمک داوطلب شده است.

خبرنگارها هم به صورت رایگان کار می کنند اما با این وجود، لپ تاپ در اختیار آن ها قرار داده شده است تا در دفتری در اردوگاه کار کنند و جلسه های سردبیری هم در همین دفتر برگزار می شود.

این مجله، به همت تلاش جدی و سختکوشی خبرنگارهای داوطلب بین حدود 79,000 ساکت اردوگاه محبوبیت و در سطح بین المللی رسمیت پیدا کرده است، همین امر سبب می شود که روایت تجربه پناهندگان برای جهانیان بازگو شود.