ارامنه آواره بهای سنگین جنگ سوریه را می پردازند

مرال اسمریان، شهروند ارمنی سوریه در سال 2012 همراه برادر، همسر و سه فرزندش حلب در پی امان جستن از صدای انفجارهای مکرر در سطح شهر، موطن خود را به مقصد ایروان، پایتخت ارمنستان ترک کرد.

با این وجود، زمانی که به دلیل رو به وخامت گذاشتن شرایط امنیتی در سوریه خانواده اش موفق نشدند به سوریه بازگرند، این سفر به اقامت دائمی بدل شد.

اسمریان 59 ساله به الشرفه گفت: «با وجود همه تحولاتی که به وقوع پیوستند ما هرگز تصور نمی کردیم که حلب را ترک کنیم اما رو به وخامت گذاشتن شرایط سبب شد تا مجبور شویم تا امروز اقامتمان را تمدید کنیم».

اسمریان و اعضای خانواده اش، همچون دیگر سوری تبارهایی که در آتش جنگ به دام افتاده بودند به چشم دیدند چطور زندگی شان زیر و رو شد.

وی گفت: «ما خانه، ملک و مغازه هایمان را رها کردیم. زمانی که در منزلم را می بستم، هرگز تصور نمی کردم نتوانم به این زودی ها به خانه و کاشانه ام بازگردم. من همه خاطراتم را پشت سر گذاشتم».

خانواده اسمریان که روزگاری یکی از خانواده های سرشناس حلب به شمار می رفتند امروز در رستوران صومعه ای در ایروان کسب معیشت می کنند.

وی گفت: «ما غذاهای ارمنی و غذاهای ویژه حلب می پزیم اما حتی هزینه زندگی خانواده برادرم را هم به زور می توانیم بپردازیم».

وی گفت: «من نمی دانم سرنوشتمان چه خواهد شد و یا در نهایت برای کجا رخت اقامت طولانی خواهیم بست و نمی دانیم آیا روزی فرا می رسد که به زندگی عادی مان در حلب باز گردیم.»

هزاران نفر متواری شده اند

از سال 2011 و از زمان وقوع جنگ درسوریه تا به حال، 18,000 تن از ارامنه سوریه به ارمنستان متواری شده اند.

جمعیت کوچک 60,000 تا 100,000 مسیحی ارمنی در سوریه روزگار می گذرانند و بسیاری از آن ها مقیم حلب بودند.

در پی وقوع جنگ در سوریه، دولت ارمنستان برای کمک و مراقبت از آواره های سوری تبار کمیته دولتی تشکیل داد.

رافائل میناسیان، اسقف کاتولیک هایارمنی در ارمنستان به الشرفه گفت: «تعداد ارامنه اهل سوریه در ارمنستان به رقمی معادل 18,000 نفر بالغ می شود که 6,000 نفر از آن ها تحت کفالت و حمایت اسقف نشین ایروان هستند».

وی گفت وزارت مهاجرت ارمنستان، سازمان کاریتاس و صلیب سرخ ارمنستان برای کمک به آن ها برای تطابق با زندگی های جدیدشان کمک و تسهیلات لازم را فراهم می کنند.

وی گفت که دولت ارمنستان کودکان خانواده های پناهنده را به صورت رایگان در مدارس ثبت نام کرده است و بیمه بهداشت و درمان و برای پرداخت اجاره به آن ها کمک هزینه می دهد.

میناسیان گفت که دولت با کمک سازمان ملل متحد با طراحی برنامه وام های کوچک به آن ها کمک می کند تا کسب و کارهای خود را راه بیندازند.

با این وجود، ارمنی های سوریه با وجود همه این تسهیلات برای سازگاری و تطبیق با جامعه جدید مشکل دارند، این واقعیت که «خانواده هایشان از هم جدا شده اند و اعضای خانواده ها بین سوریه، ارمنستان و اروپا سرگردان و پراکنده هستند، یکی از این چالش ها محسوب می شود».

شرایط برزخی

جمیله نصری حکیمیان دیگر پناهنده ارمنی است که به دلیل وقوع جنگ در سوریه آواره شده است.

حکیمیان 50 ساله به الشرفه گفت: «از زمانی که پدرم به شیکاگو سفر کرد که دو خواهر و دو برادرم در آن شهر اقامت دارند، من تنها در خانه مان زندگی می کردم».

وی گفت: «من به دلیل شغلم و کار تحلیل و تجزیه خاک در آزمایشگاه الحسکه را ترک نکرده بودم اما زمانی رسید که تروریسم به پشت در خانه ام و (حمله) به همسایه هایم رسید».

حکیمیان گفت که روریه زندگی خوبی داشتم تا این که جنگ شروع شد و بعد از آن همکاری با «برنامه جهانی غذای» سازمان ملل متحد را شروع کرد.

وی گفت: «اما تهدید تروریسم سبب شد همه زندگی و خاطراتم را رها کنم و با دشواری های آوارگی و پناهندگی روبرو شوم و شاهد باشم که خانواده ام پراکنده بشوند».

حکیمیان 14 ماه پیش از مسیر دمشق به بیروت و بعد هم به ارمنستان متواری شد.

حکیمیان با وجود دریافت همه کمک هایی که از دولت ارمنستان و سازمان های غیرانتفاعی هنوز برای تطابق با واقعیت های جدید زندگی با چالش هایی روبرو است.

وی گفت: «من شاغل بودم و 28 سال حقوق و مزایای خوبی داشتم اما امروز همچون خیلی از هموطنانم بیکار شده ام».

حکیمیان در یک اتاق کوچک روزگار می گذراند و هزینه های زندگی اش را با مبالغی تامین می کند که خانواده اش برایش می فرستند، او مشتاقانه در انتظار روز تکمیل مدارکی است تا او را با اعضای خانواده اش در آمریکا پیوند بدهد.