حزب الله: ابزار ایران برای توسعه طلبی در لبنان است

تحلیلگران سیاسی به المشارق گفتند مداخله ایران در امور داخلی لبنان با استفاده از حزب الله، دست نشانده این کشور بخشی از پروژه بلندمدت ایران برای توسعه نفوذ تهران در منطقه است.

از سال 1979 و از زمان پیروزی انقلاب اسلامی تا به حال حکومت ایران با استفاده از گروه های دست نشانده خود در کشورهای دیگر در پی توسعه نفوذ خود در منطقه بوده است و تعدادی از مقامات بلندپایه و سرشناس ایرانی هدف «پروژه ایران» را به روشنی آشکار کرده اند.

حیدر مصلحی، وزیر اطلاعات پیشین ایران آوریل سال 2015 ادعا کرد: «ایران در واقع بر 4 پایتخت کشورهای عربی تسلط و کنترل دارد». وی خاطرنشان کرده بود: «انقلاب ایران مرزی نمی شناسد.»

حسین سلامی، معاون فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ماه پیش افشا کرد که «مقامات ایران انتظار نداشتند که انقلاب اسلامی به این سرعت از مرزهای کشور فراتر برود».

سرلشکر اسماعیل قائانی، معاون فرمانده «سپاه قدس»، نیروهای ویژه وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یک ماه پیش از آن ادعا کرده بود «ایران کماکان به فتح کشورهای منطقه ادامه می دهد.»

وی گفت: «جمهوری اسلامی به روند به دست گرفتن کنترل بر افغانستان، عراق، سوریه و فلسطین ادامه می دهد و امروز نفوذ آن در کشورهای دیگر منطقه نیزگسترش پیدا کرده است.»

تحلیلگران می گویند بسیاری لبنان را اولین مرحله «پروژه ایران» ارزیابی می کنند و آن هم به دلیل تاسیس حزب الله است که به طور آشکار و علنی از ولایت فقیه حمایت می کند، دکترینی که از نظام سیاسی مبتنی بر ولایت پیروی می کند.

ریفی: لبنان از مداخله حزب الله عذاب می کشد

اشرف ریفی، وزیر دادگستری لبنان به المشارق گفت: «پروژه ایران آشکار است و بنیان آن مداخله در امور داخلی کشور و استقرار مراکزی برای اعمال نفوذ این کشور با مسلح کردم نیروهای شبه نظامی و تضعیف ثبات داخلی کشورهای عرب به عنوان پیش درآمدی برای به دست گرفتن کنترل آن ها است».

او گفت: «آشکارترین شاهد آن سرمایه گذاری ایران در گروه های مسلحی همچون انصارالله حوثی ها در یمن و حزب الله در لبنان وگروه های دیگری در عراق و سوریه است.»

وی گفت: «آن ها (ایرانی ها) از طریق تعدادی از رهبرانشان اعلام کردند که بر 4 پایتخت عرب کنترل دارند و هر روز شواهد این واقعیت مبنی بر نفوذ عمیق ایران در (جهان) عرب با توسل به گروه های تحت حمایت این کشور قوی تر می شوند».

ریفی گفت که لبنان از این پروژه توسعه طلبانه از طریق حزب الله در رنج و عذاب است، چرا که ایران بودجه حزب الله را تامین می کند» و ایران از آن به عنوان ابزاری برای پیشبرد اهداف و منافع خود در منطقه بهره می برد.

وی گفت اعمال فشار ایران «بر حزب الله برای مشارکت در جنگ سوریه شاهدی است که این ادعا را ثابت می کند». وی افزود من تلاش ها برای درگیر کردن لبنان در جنگ هایی که هیچ منفعتی برای کشور ندارد را رد می کنم.

وی گفت که حزب الله برای پیشگیری از تشکیل جلسه پارلمان به هدف انتخاب رئیس جمهوری جدید لبنان «از تهدید استفاده می کند»، اقدامی که خلاء قدرت در کشور پدید آورده و نهادهای کشور را فلج کرده است.

وی گفت نامزدی رئیس بلوک «تغییر و اصلاح»، میشل عون، نماینده پارلمان لبنان و سلیمان فرانگیه، نماینده پارلمان لبنان رد شد چون این رویکرد بخشی از پروژه حزب الله است که کشور را در معرض تهدید قرار می دهد.

حزب الله با دولت لبنان «سازگار نیست»

علی الامین، تحلیلگر سیاسی به المشارق گفت: «پروژه ایران توانایی ارائه نمونه واقعی از یک کشور و دولت را نخواهد داشت و در عراق هم برای استقرار یک دولت نمونه و ارائه آن به جامعه جهانی ناکام مانده است».

وی گفت: «مشکل امروز لبنان پیامدهای این پروژه است که به کشور لطمه زده است و حتی از انتخاب رئیس جمهوری هم جدی تر است و در آینده نزدیک هم قابل حل نخواهد بود».

او این مشکل را «سرپیچی حزب الله برای پذیرش اصل وجود دولت وسرنهادن به قانون اساسی آن است».

الامین افزود حزب الله «با دولت سر سازگاری ندارد و با تشدید معضل از حل و فصل این بحران طفره می رود».

حزب الله اول دولت لبنان را یک حکومت کافر و بی ایمان خواند بعد با کسب تایید فتوای سال 1992 علی خامنه ای، رهبر معظم ایران اجازه ورود به پارلمان را کسب کرد.

الامین گفت که جدی ترین خطری که کشور را تهدید می کند این است که «یک حزب لبنانی باید از شخصیت دیگری در یک کشور دیگر اجازه اخذ کند».

او افزود با وجودی که مدل حزب الله با دولت انسجام و همگون نیست اما به سایر کشور های دیگر منطقه هم گسترش پیدا کرده است، از یمن گرفته تا عراق و فراتر از آن و هدف آن نابود کردن «پروژه های ملی آن کشورها است».

جرج شاهین، تحلیلگر سیاسی به المشارق گفت که هدف ایران توسعه قدرت و نفوذ خود با تکیه بر گروه های قدرتمندی همچون حزب الله و حوتی ها است.

او گفت که ایران به این ترتیب می تواند ادعا کند که در امور داخلی کشورهای دیگر دخالت نمی کند چون به نفش و نفوذ گروه های فرقه ای و سیاسی در این کشورها متکی خواهد بود.