مزایای مهم توانمندی‌های جستجو و نجات آمریکا برای متحدان منطقه

این امکان وجود دارد که بتوان از توانمندی‌های نیروی هوایی ایالات متحده در زمینهٔ جستجو و نجات حین نبرد از فاصلهٔ بسیار دور در خاورمیانه برای پشتیبانی عملیات‌های متحدان در سراسر منطقه استفاده کرد.

تعدادی از هواپیماهای ارتش ایالات متحده این توانایی را دارند که نیروهای ویژه را سریعاً و با شناسایی کم وارد مناطق درگیری در سراسر جهان کنند و پس از اتمام عملیات، آنها را به شیوه‌ای امن خارج کنند.

دو پرنده به‌طور ویژه‌ای در این زمینه نقش کلیدی دارند: هلیکوپتر اچ‌اچ-۶۰ پیو هاوک و هواپیمای بال‌ثابت اچ‌سی-۱۳۰ کامبت کینگ متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده.

هر دوی این پرنده‌ها قادر به انجام مأموریت‌های جستجو و نجات حین نبرد در محیط‌های متخاصم و همچنین ورود و خروج نیروهای ویژه هستند.

هلیکوپتر پیو هاوک نسخهٔ کاملاً اصلاح‌شدهٔ هلیکوپتر آرمی بلک هاوک است که تجهیزات مخابراتی و ناوبری ارتقایافته دارد.

همهٔ هلیکوپترهای پیو هاوک یک سامانهٔ خودکار کنترل پرواز و عینک دید در شب با سامانهٔ فروسرخ دارند که کیفیت عملیات‌های شبانه در ارتفاع پایین را به مراتب بهبود می‌دهد.

هلیکوپتر پیو هاوک علاوه بر عملیات‌های نظامی، در عملیات‌های جستجو و نجات شهری، تخلیهٔ پزشکی، پاسخ به بلایای طبیعی و کمک‌های بشردوستانه نیز به‌کار می‌رود.

در طول این سال‌ها، خدمهٔ هلیکوپتر اچ‌اچ-۶۰ با انجام مأموریت‌های بازیابی پرسنل و تخلیهٔ پزشکی در شرایط کم‌دید و کم‌نور در ارتفاعات مختلف به صدها تن از پرسنل آمریکا، ائتلاف بین‌المللی و کشورهای خارجی کمک کرده‌اند.

در جنگ خلیج فارس در سال ۱۳۶۹، هلیکوپترهای پیو هاوک در غرب عراق، سواحل کویت، خلیج فارس و عربستان سعودی برای نیروهای ائتلاف بین‌المللی پوشش جستجو و نجات نبردی تأمین کردند.

امروز نیز این هلیکوپترها همچنان در پشتیبانی از عملیات‌های منطقه به‌کار می‌روند.

پیشگیری از شناسایی

از سوی دیگر، هواپیمای اچ‌سی-۱۳۰ کامبت کینگ یک هواپیمای بال‌ثابت است که عمدتاً برای انجام عملیات‌های بازیابی پرسنل از داخل میادین هوایی صعب‌العبور و قلمروهای ممنوع‌الورود طراحی شده است.

این هواپیما نسخهٔ فوق دوربرد هواپیمای ترابری سی-۱۳۰ هرکولس است.

خدمهٔ اچ‌سی۱۳۰ از تاکتیک‌هایی نظیر عدم به‌کارگیری روشنایی بیرونی یا تجهیزات مخابراتی و پیشگیری از شناسایی راداری و تسلیحاتی استفاده می‌کنند.

اچ سی - ۱۳۰ می‌تواند در فضاهای معاند یا حساس، هم بر فراز زمین و هم بر روی آب پرواز کند.

هواپیماهای اچ‌سی-۱۳۰ غالباً مأموریت‌های بارریزی هوایی تاکتیکی را برای تیم‌های نیروی ویژه، بسته‌های کوچک، قایق‌های زودیاک یا خودروهای چندمنظورهٔ چهارچرخ‌محرک انجام می‌دهند.

این هواپیما با ظرفیت سوختی بالغ بر ۹۰۰۰ گالن، از حداکثر سرعت هوایی ۳۱۶ گره دریایی در سطح دریا برخوردار است و می‌تواند تا ارتفاع ۳۳٫۰۰۰ پایی (۱۰٫۰۰۰ متری) بالا برود.

این هواپیما همچنین از ارکان کلیدی در مأموریت‌های سوخت‌گیری ارتش ایالات متحده محسوب می‌شود.

هواپیماهای اچ‌سی-۱۳۰ قادر به انجام سوخت‌گیری هوا‌به‌هوا برای هلیکوپترها نیز هستند -- از جمله به‌صورت شبانه در حالت قطع ارتباط مخابراتی با حداکثر دو هلیکوپتر به‌صورت همزمان -- که این مورد یک قابلیت کلیدی محسوب می‌شود و برد جستجو و نجات نبردی هواپیمای اچ‌اچ-۶۰ را نیز افزایش می‌دهد.

این هواپیما می‌تواند برای پشتیبانی از انواع نیروهای هم‌پیمان مشترک و ائتلافی، در عملیات‌های نقطه سوخت‌گیری جلوتر از پایگاه نیز شرکت کند.

توانمندی کلیدی

این توانمندی باعث می‌شود هواپیماهای نیروی هوایی ایالات متحده بتوانند بدون نیاز به بازگشت به یک پایگاه مستقر، برای مأموریت بعدی خود آماده شوند.

این قابلیت جزئی از مفهوم به‌کارگیری نیروی نبردی چابک (اِیس) است که بر امکان تغییر مکان سریع حتی در مناطق متخاصم با زیرساخت‌های کم تأکید دارد.

ایالات متحدهٔ آمریکا تقریباً ۸۰ درصد از هواپیماهای سوخت‌گیری نظامی جهان را در اختیار دارد.

در یک گزارش مؤسسهٔ هادسون در سال ۱۴۰۰ تحت عنوان «سوخت‌گیری هوایی انعطاف‌پذیر: حفظ گسترهٔ نفوذ جهانی ارتش ایالات متحده» آمده است: «توانایی ارتش ایالات متحده در قدرت‌افکنی سریع از فواصل میان‌قاره‌ای و حفظ پایداری عملیات‌ها در مقیاس میدان یکی از مهم‌ترین مزایای آن است».

در ادامهٔ این گزارش آمده است: «سوخت‌گیری هوایی شاید مهم‌ترین عامل مؤثر در این توانمندی منحصراً آمریکایی باشد».