تلاش مؤسسه های خیریه کوچک و خصوصی برای کاهش رنج اکثر نیازمندان لبنانی

بیروت -- مؤسسه های خیریه کوچکی که توسط افراد خصوصی اداره می شوند، برای امدادرسانی در لبنان به جامعه مدنی، سازمان های غیردولتی، و سازمان های محلی و بین المللی می پیوندند.

این طرح های غیر فرقه ای خانواده های لبنانی را در سراسر لبنان، حتی در پایگاه هواداران حزب الله در حومه جنوبی بیروت (منطقه ضاحیه) هم رسیده است. در این منطقه شکایت های مردم به دلیل قصور حزب الله در انجام وظایف خود در قبال هوادارانش، رو به افزایش است.

لبنان هنوز برای رسیدگی به پیامدهای انفجار بندر بیروت در مرداد ماه ١٣٩٩ که به کشته شدن صدها نفر منجر شد، تلاش می کند.

این انفجار اقتصاد بحران زده لبنان را به پرتگاه سقوط نزدیکتر کرد. اکنون سوخت، دارو، و غذا در لبنان کمیاب شده است؛ چرا که احزاب سیاسی بر سر تشکیل دولت جدید با هم اختلاف دارند.

ریم بویز، صاحب مغازه گلدوزی «دانتلا لیبان» در جونیه، برای کمک به نیازمندان، به خانواده و دوستانش پیوست تا با ارائه غذا و کمک کرایه مسکن به نیازمندان کمک کند.

خانم بویز به المشارق گفت، اعتراضات گسترده در سال ۱۳۹۸ «مقیاس این بحران اقتصادی را آشکار می کند ... [بحرانی که ناشی] از کاهش ارزش پول ملی، افزایش قیمت مواد غذایی، و بیکار شدن تعداد بسیاری از شهروندان بود. بنابراین، من تصمیم گرفتم همبستگی خود با شهروندان را به نمایش بگذارم و به تسکین دردشان کمک کنم.»

او گفت: «من شروع به کنار گذاشتن بخشی از پول به دست آمده از کارگاه کردم تا بتوانم جیره غذایی خریداری کنم و آن را میان نیازمندانی که کارگرانم به من معرفی کرده بودند، توزیع کنم.»

«خانواده ام، بستگانم، و دوستانم خیلی زود به طرح من پیوستند و این کمک کرد که تعداد خانواده هایی که جیره غذایی و کمک کرایه مسکن دریافت می کردند، افزایش یابد.»

در نهایت، دو اهداکننده اصلی برای حمایت از طرح بویز ظاهر شدند.

باشگاه زونتا بیروت، که یک گروه حقوق زنان است، پس از آمدن به مغازه او برای سفارش خیاطی و اطلاع یافتن از این طرح، به بویز پیوست.

یکی دیگر از مشتریان که یک زن کویتی بود نیز به دلیل عشق خود به لبنان، مبلغی را به منظور حمایت از خانواده های لبنانی اهدا کرد.

بویز گفت: «باشگاه زونتا بیروت جیره های غذایی در اختیار ما قرار داد و ما آنها را میان خانواده های نیازمند توزیع کردیم. کمک مالی این بانوی کویتی هم به ما کمک کرد تا تعداد دریافت کنندگان کمک های غذایی و کمک کرایه مسکن را افزایش دهیم.»

کمک های پزشکی و آموزشی

در همین حال، مارینا خوند ۲۱ ساله و پنج تن از دوستان او مسئولیت تهیه دارو برای افراد آسیب دیده از انفجار بندر بیروت را بر عهده گرفته اند.

این اقدام آنها سرانجام به طرحی سازمان یافته تر و فراگیرتر به نام «می‌دونیشینز» تبدیل شد. این طرح هم داروهای ماهانه بیماری های مزمن را تأمین می کند و هم هزینه های بستری و تحصیل را ارائه می دهد.

خوند گفت: «پس از انفجار ما نمی توانستیم بیکار بمانیم. بنابراین وقتی در کنار خانواده های آسیب دیده ایستادیم، برای ما روشن شد که آنها به دارویی نیاز دارند که به سختی در داروخانه ها در دسترس بود و پس از آن هم نایاب شد.»

«ما در ابتدا به ۱۵ خانواده دارو دادیم. ظرف یک ماه به بیش از ۵۰۰ خانواده [کمک] می کردیم.»

خوند گفت: «در کریسمس سال گذشته، ما کمپین دوای بیروت را به منظور تداوم ارائه داروهای کمیاب به خانواده های بیروت، روشنایی خیابان های پایتخت، و تهیه وسایل زمستانی و دارو برای ۳۰۰ خانوار دیگر سازماندهی کردیم.»

«با تشدید بحران کرونا، ما حمایت خود را از خانواده ها، به ویژه افراد مسن افزایش دادیم و هفت دستگاه تنفس مصنوعی تهیه کردیم که در سراسر کشور توزیع شد و جان ۳۰ نفر را نجات داد.»

لبنانی های خارج از آن کشور نیز از آغاز این طرح تاکنون حدود ۵۰۰ میلیون لیره لبنان به خوند و دوستانش اهدا کرده اند.

خوند به گسترش حوزه هایی که توسط طرح هایش به آنها کمک می شود، ادامه داده است.

پس از آغاز آموزش از راه دور در نتیجه همه گیری ویروس کرونا، «می‌دونیشینز» ۱۰۰ دستگاه کامپیوتر دریافت کرد و آنها را میان دانش آموزان توزیع کرد. گفتنی است که این دانش آموزان سال تحصیلی خود را با موفقیت به پایان رساندند.

خوند گفت، این سازمان همچنین شهریه چهار دانش آموز را در مدارس مختلف پرداخت کرد.

توزیع شیرخشک نوزاد

برای هانیا بساط، که در زمینه مد کار می کند، تمایل کمک به دیگران در او پس از روبرو شدن با یک نوزاد دختر دو ماهه در داروخانه ایجاد شد.

بساط گفت: «[یک روز] من در داروخانه ای بودم و دیدم پدری نوزاد دو ماهه اش را با خود آورده و برای او شیر [شیر خشک] می خواهد.»

«بعد از این که من با اشتیاق از زیبایی چشم های آن نوزاد گفتم، پدرش با تأسف گفت که او در صیدون و بقاع هیچ شیر خشکی پیدا نکرده است.»

پس از آن بود که بساط اتاق های خانه اش را به یک انبار تبدیل کرد تا با کمک دو فرزندش -- یعنی آدم ۱۹ ساله و تالیا ۱۶ ساله -- و تعدادی از خویشاوندانشان بتواند به نوزادان شیر خشک ارائه کند.

«من در صفحه اینستاگرام خود درخواستی را با عنوان "یک قوطی شیر برای شما در راه است" خطاب به [لبنانی‌های] خارج از کشور و گردشگران مطرح کردم. این درخواست میان مهاجران و افراد ساکن خارج از کشور طنین انداز شد. افرادی از قطر و کویت که من آنها را نمی شناسم، برایم پول فرستادند تا بتوانم مقدار زیادی شیر و پوشک بخرم و توزیع کنم.»

بساط امروز در انتظار محموله ای از دارو، پوشک، دستمال های بهداشتی، و شیر خشک است که از سوی خانمی در استرالیا ارسال شده است. او همچنین در حال بررسی راه اندازی یک کمپین پوشک برای سالمندان است.