روی آوردن جنگجویان داعشی بدهکار به راهزنی در شرق سوریه

ساکنان محلی و مسئولان امنیتی می گویند که اعضای دولت اسلامی (داعش) در شرق سوریه عملاً به مجموعه ای از اوباش جنایتکار تبدیل شده اند و برای بقای خود همانند راهزنان رفتار می کنند. این اوباش به سرقت و ترساندن ساکنان محلی متوسل می شوند و بدهی هایشان به بازرگانان را نمی پردازند.

جمال البکار، کشاورز ۵۰ ساله در حومه الرقه، می گوید: «بسیاری از ساکنان استان دیر الزور توسط عناصر داعش تحت فشار قرار دارند تا به رایگان غذا و مایحتاج اساسی لازم برای زنده ماندن را در اختیارشان قرار دهند. آنها در برخی موارد به تهدید متوسل می شوند و در موارد دیگر قول می دهند که بعداً پولش را بپردازند.»

او گفت: «اقلامی که آنها به دست می آورند را از طریق تهدید و ارعاب می گیرند -- و این کار، دزدی سازمان یافته محسوب می شود.»‌ وی افزود که این دزدی ها، بازرگانان و چوپانان در مناطق دورافتاده، و نیز رانندگان کامیون را که مشغول انتقال مواد غذایی و کالاها دیگر هستند، هدف قرار می دهند.

او تأکید کرد که این تهدیدها جدی است؛ چرا که چندین مورد از تلافی جویی علیه کسانی که حاضر به پذیرش درخواست آنها نشده اند، روی داده است.

البکار گفت که بقایای این گروه شب ها اعلامیه هایی را در برابر خانه ها و مغازه های مردم می گذارند «و کسانی را که از همکاری با آنها خودداری می کنند و افرادی را که حاضر نیستند به آن گروه بپیوندند، تهدید می کنند.»

او گفت: «اعضای این گروه همچنان در توهم به سر می برند و کاملا از واقعیت به دور هستند. به گفته او، به رغم همه زیان هایی که این گروه متحمل شده و همه رسوایی هایی که حقیقت را درباره آن گروه و آموزه های نادرستی ترویج شده توسط آن آشکار کرده است، آنها همچنان توسط [امیران آن گروه] به بازی گرفته می شوند.»

شکست ارضی داعش در خاورمیانه در اسفند ماه ۱۳۹۷ -- یعنی نابودی به اصطلاح «خلافت» -- ضربه سهمگینی را بر آن گروه وارد کرد. از آن زمان تاکنون اعضای آن گروه در تلاش بودند که بار دیگر خودشان را سازماندهی کنند.

«ورشکسته» اخلاقی و مالی

فرهاد خوجه، افسر نیروهای دموکراتیک سوریه، می گوید: «مردم استان دیر الزور اکنون کاملاً متقاعد شده اند که داعش از لحاظ مذهبی، سیاسی، نظامی، و حتی مالی ورشکسته است.»

خوجه می گوید که به دلیل شغل خود، بازرگانان و چوپانان بسیاری را دیده است که می گویند مردم منطقه از داعش دوری می کنند.

وی گفت: «بیشتر ترورهای انجام شده توسط عناصر داعش علیه کسانی روی داده است که با قاطعیت از همکاری با آن گروه یا ارائه هر گونه پشتیبانی به عناصر آن خودداری کرده بودند.»

برعکس، مردم منطقه هر گونه افراد مظنون به عضویت در این گروه تروریستی یا مخفیگاه های احتمالی آنها را به نیروهای امنیتی اطلاع می دهند.

در مقابل، نیروهای امنیتی از کسانی که این خبرها را به آنها می رسانند و دیگر افرادی که توسط بقایای داعش تهدید می شوند، محافظت می کنند.

خوجه افزود: «برخی رهبران داعش همچنان به روش های مختلف پول دریافت می کنند. آنها این کار را یا از طریق کلاهبرداری در رسانه های اجتماعی انجام می دهند -- به این ترتیب که وانمود می کنند حساب های کاربریشان متعلق به بیوه زنان و افراد نیازمند است -- و یا این که از بازرگانان یا همدستانشان پول نقد می گیرند.»‌

وی گفت که با این حال، به نظر می رسد این پول ها نزد امیران داعش، چه در سوریه باشند و چه در خارج از آن کشور، می ماند.

خوجه گفت: «همین امر، ماهیت این گروه و رهبرانش را نشان می دهد. اولویت آنها جمع آوری پول برای خودشان و فریب دادن برخی از عناصرشان، که در مناطق بیابانی مانده اند، است. آنها این افراد را با وعده های مالی یا دروغ های مذهبی که تبلیغ می کنند، فریب می دهند.»‌

بدهی های پرداخت نشده

رامز الحسین، ساکن الرقه و از داوطلبان آسایش (نیروهای امنیت داخلی کردی)، گفت: «برخی بازرگانان در الرقه یا مناطق حومه آن طعمه تهدیدهای عناصر داعش شده اند. این داعشی ها خریدهایشان را نسیه انجام داده اند و قول داده اند که بعدها پرداخت خواهند کرد.»

او گفت: «همه کسانی که در این دام افتاده اند، از ترس واکنش های بعدی عناصر آن گروه -- عناصری که از بابت جنایتکار بودن مشهور هستند -- به اکراه خواسته آنها را پذیرفته اند.»

وی گفت: «اما با گذشت زمان این تهدیدها بی اثر شدند. این بازرگانان پس از آن که مبالغ بدهی ها به ارقام بسیار بالا رسید و آنها مطمئن شدند که طلب هایشان هرگز بازپرداخت نخواهد شد، دیگر از قبول این خواسته ها خودداری می کنند.»

الحسین گفت: «عناصر باقی مانده داعشی در منطقه بادیه (بیابان شرقی) در مخفیگاه ها، گذرگاه های زیرزمینی، و تونل ها در شرایطی بسیار بد زندگی می کنند. این وضعیت آنها را مجبور می کند که هر از گاه دست به قماری خطرناک بزنند و برای تهیه مایحتاج زندگیشان بیرون بروند.»

وی گفت: «اما اطلاعات ارائه شده به نیروهای امنیتی و همکاری غیرنظامیان موجب می شود که آنها یکی پس از دیگری دستگیر شوند.» او افزود: «آنها در زمان دستگیری نشانه هایی از اضطراب، خستگی مفرط، سوءتغذیه، و فقدان مراقبت های پزشکی را از خود نشان می دهند.»