زندگی پناهندگان سوری در فیلمهای کوتاه نشان داده می شود

فیلمسازان سوری در اردن به تازگی یک مجموعه از فیلمهای مستند کوتاه را در سالن نمایش رنگین کمان عمان برصحنه نشان دادند که بر تجربه سوری هایی که مجبور به گریز ازکشورشان شدند تمرکز دارد.

داستانهای سوریه، یک مجموعه از 11 فیلم مستند کوتاه حاصل همکاری میان شورای بریتانیا و بدایات برای هنرهای صوتی نمایشی و مؤسسه مستندسازی اسکاتلندی است.

استفان تویگ، مدیر هنرهای سوری در شورای بریتانیا گفت که این طرح درپی حمایت از فیلمسازان نوظهور سوری مستقر درلبنان، اردن، وترکیه برای تقویت مهارتهایشان در فیلمسازی مستند خلاقانه است.

او به المشارق گفت که فیلمسازان تشویق شدند تا کلیشه ها را به چالش بگیرند و تجربه ودیدگاهایشان را با جهان گسترده تری سهیم شوند.

او گفت: «فیلمهای مستندگوینده ماجراهای درسکوتی هستند که معمولا به پوشش روزانه خبرهای جنگ راه نمی یابد» واشاره کرد که این فیلمها به غریبه ها شخصیت انسانی داده و ماجراهای شخصی ماورای سرتیترها را روشن می کند.

او افزود که اینها فقط درباره وقایع و آمار نیست بلکه «درمورد کمک به ما برای درک بهتر جهان اطراف خودمان و تجربه زندگی کرده دیگران است.»

پرورش ماجراهای شخصی

با برنامه ماجراهای سوری بین ماههای مارس و ژوئیه 2017 ، به 35 فیلمساز جوان سوری دوهفته آموزش فشرده در کارگاه های برگزار شده در بیروت، عمان و استانبول عرضه شد.

فیلمسازان تشویق شدند تا ماجراهای شخصی خودشان را تولید کنند که شاید برای تماشاگران روزنه ای به اثر بحران برروز مردم عادی سوریه نشان دهد.

حبه حمدی، یک پناهنده از حلب، فیلمی را تولید که درآن محمد لباد ماجرای تجربه خانواده اش را از آغاز جنگ در سال 2011 روایت می کند.

این فیلم 10 دقیقه ای به نام «الحیاط المعلق» (زندگی معلق) ماجرای پدر حمدی را می گوید که از ارتش سوریه گریخت.

محمد عبدلله یکی از فیلمسازان گفت که متقاعد کردن پدرش برای فیلمبرداری ازاو دشوار بود.

او به المشارق گفت: «او یک مرد قوی نظامی بود و فیلمبرداری از او اکنون به عنوان یک پناهنده از خانه اش در زرقا [اردن] آسان نبود زیرا او نمی خواست به عنوان یک فرد ضعیف نشان داده شود.»

حمدی به المشارق گفت: «درزمان فیلمبرداری او بسیار خندید و گریه کرد.»

او گفت: «فیلم من درباره پدرم است اما ایده ورای آن روایت داستان بسیاری از مردم مانند او است، کسانی که از ارتش ملی گریختند و درنتیجه آن از بسیاری از حقوق بشری و سیاسی محروم شدند.»

سهیم شدن تجربه ها و احساسات

در یک فیلم دیگر، «الانتظار» (انتظار)، عبدالله و محمد مسلمح ماجرای یک دوست روزنامه نگار را می گویند که در یک حمله هوایی درسوریه زخمی شد.

دراین فیلم دشواری شخصیت اصلی برای پذیرش زندگی اش در اردن نشان داده می شود، جایی که اواز خاطرات جنگ، پس از آن که یکی از پاهایش را ازدست داد رنج می برد.

توییگ گفت: «در متنی که شاهد دیدن تصاویر ویرانی و نومیدی بودیم، دراین فیلمها ماجراهای آرامتری به ما نشان داده می شود.»

او افزود: «اینها ما را به عمیقا به درون خانه های پناهندگان می برد و آنها را به عنوان انسان نشان می دهد. این فیلمها به ما می گویند که یک روز زندگی آنها چه شکلی دارد، آنها کجا می روند، کارهایی که انجام می هند و چگونه با همسایگانشان تعامل می کنند.»

او گفت که درحالی که پناهندگان سوری به شدت از آنچه که دیده و تجربه کرده اند آسیب دیده اند، خوش بینی و امید باقی است و این نکته در فیلمها نشان داده می شود.

او گفت که هر فیلمساز میزانی از عدم امنیت و تردی را چه درلبنان، ترکیه و یا در اردن تجربه می کند و اشاره کرد که اکثر آنها تنها به تازگی سوریه را ترک کردند و هنوز سعی دارند تا جایگاه خودشان را درکشور تازه محل اقامتشان بیابند.

توییگ گفت: «این برنامه فرصتی بود برای انعکاس تجربه ها و احساساتشان و تجربه سایر آواره شدگان سوری.»